My way or the highway?

Θα μπορούσαν άραγε τα videogames να προσφέρουν κάποιο νέο είδος παιχνιδιού;

Τι εννοώ; Εννοώ να ξεφύγουμε από τα καθιερωμένα και να δούμε κάτι εντελώς καινούριο, όπως κάποτε, που η εμφάνιση νέων ειδών ήταν πιο συνηθισμένη.

 

Η απάντηση είναι κατά 99% όχι. Τα βασικά είδη έχουν καλυφθεί εδώ και χρόνια καθώς και όποιες παραλλαγές ή συνδυασμοί τους, οπότε η δημιουργία κάτι πραγματικά νέου είναι προφανώς δύσκολη έως αδύνατη. Ο κινηματογράφος και η μουσική έχουν κατασταλάξει στα είδη που προσφέρουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια και η παραγωγή ενδιαφέροντων έργων δεν έχει σταματήσει. 

Όμως τα videogames είναι διαφορετικά.

Είναι ένα πιο διαδραστικό μέσο αλληλεπίδρασης και θα μπορούσα να πω ότι είναι πιο ευέλικτο σε σχέση με τις υπόλοιπες μορφές ψυχαγωγίας. Η τεχνολογία ναι μεν βοηθά και τα υπόλοιπα μέσα αλλά τα videogames έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη αυτής της τεχνολογίας καθώς υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, τα νέα VR συστήματα όπως το Oculus Rift.

 Ok, virtual reality και τα συναφή δεκτά, αλλά όπως το Kinect, το Move και άλλα τέτοια επιχειρήματα προκαλούν αρχικά ενθουσιασμό και μετά δυστυχώς καταλήγουν σε κάποιο ξεχασμένο ράφι. Τα VR θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι πραγματικά νέο. Νέους τρόπους διασκέδασης και νέες εμπειρίες σε ένα μέσο που τα τελευταία χρόνια έχει τέτοια ανοδική πορεία που ξεπερνάει ακόμα και το cinema. Δεν είναι κρίμα μια τέτοια ιδέα να πάει χαμένη; Δηλαδή, απλά θα παίζουμε Doom ή Uncharted ή Halo ή οτιδήποτε άλλο σ'αυτά αντί της TV; Ποιο το νόημα;

To Wii είχε επιτυχία καθώς διέθετε αρκετούς τίτλους που εκμεταλλεύονταν το τρόπο που η ίδια η Ninty ήθελε να προσφέρει στους gamers με νέες ιδέες και πρωτότυπους τίτλους. Δυστυχώς, δεν είχε μεγάλη πέραση στο ευρύτερο gaming κοινό που αναζητούσε μια casual εμπειρία όπως ένα match LOL ή ένα γρήγορο Call of Duty deatmatch.

Άρα, μήπως θα ήταν καλύτερο να δούμε τι θέλουμε οι ίδιοι και να αρκεστούμε σ'αυτό; 

Comics βασισμένα σε videogames

Είναι σπάνιο φαινόμενο ένα videogame να καταφέρει μεταφορά των χαρακτήρων του σε άλλες μορφές media. Οκ, έχουν γίνει μεταφορές σε cartoon και ταινίες, αλλά ελάχιστες είχαν την επιτυχία που περίμεναν οι δημιουργοί τους. Χαρακτήρες όπως ο Mario, o Sonic, o Crash, o Pac-Man και ο Link έχουν γίνει είδωλα στο χώρο των videogames αλλά σε άλλα μέσα...σχεδόν τίποτα.

Αυτό δε σημαίνει ότι οι εταιρείες δε προσπαθούν. Ήδη η Nintendo σκέφτεται σοβαρά να μπει για τα καλά στο χώρο του κινηματογράφου. Με τα χρόνια, διάφορες εταιρείες videogames και εκδότες comics δούλεψαν μαζί για τη δημιουργία comics βασισμένα σε videogames. Το 1984, η Atari είχε δημιουργήσει μια mini σειρά comics για να συνοδέψει τα cartridges του Atari Force. Κανένα δε πωλούταν ξεχωριστά εκτός από το Atari Force Special που κυκλοφόρησε η DC Comics το 1986.

To trend της μετατροπής videogames σε comics έχει πλέον γίνει θεσμός.‭ Η ‬Konami και η IDW Publishing ένωσαν τις δυνάμεις τους και φτιάξανε μια σειρά βασισμένη στο Metal Gear Solid εκμεταλλευόμενοι τους περίπλοκους χαρακτήρες για τους οποίους φημίζεται η δημιουργία του Kojima.‭ ‬Επιπλέον, η Konami είχε φτιάξει και μια mini σειρά comics βασισμένη στο Silent Hill πάλι σε συνεργασία με την IDW.‭ Άλλο παράδειγμα είναι αυτό της Majesco και της Echo 3 ‬που συνεργάστηκαν για μια  σειρά one-shot comics βασισμένη στη πιο hot βρυκόλακα των videogames, τη Rayne (Blood Rayne).‭‬‬‬‬‬‬‬‬

Πλέον τα mainstream media αποδέχονται τα videogames ως ένα μια τις πιο επιτυχημένες μορφές διασκέδασης και σίγουρα έχουμε να δούμε αρκετά comics που θα βασίζονται σε αυτά. Γνωστά games κατάφεραν να κάνουν πετυχημένα comic crossovers.‭ ‬Η Archie Comics κυκλοφορούσε το Sonic The Hedgehog για χρόνια και έφτιαξε πάνω από 100 τεύχη. ‬Άλλα franchises όπως το Mega Man‭ (‬Dreamwave Productions) ‬και το Street Fighter (‬Devil’s Due Publishing)‬ είχαν λιγότερη επιτυχία ενώ βασίζονται σε θρυλικά games.‬‬‬‬

 Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν αρκεί να βασίζονται οι δημιουργοί τους απλά σε καλά και επιτυχημένα franchises, αλλά σε περίπλοκους και γνωστούς χαρακτήρες για τους οποίους ενδιαφέρεται το gaming κοινό.

Cyber θάψιμο από online κράχτες

Αφορμή γι’αυτό το blog ήταν ένα περιστατικό που μου συνέβη πρόσφατα όπου είχα μια έντονη κριτική από έναν άγνωστο και ενοχλήθηκα αρκετά. Για να λέμε την αλήθεια, το διαδίκτυο είναι πλέον το μέρος όπου κάποιος κάνει παράπονα για όλους και για όλα οπότε καιρός ήταν να γράψω τουλάχιστον κάτι σχετικό με αυτό. Είχα αναφερθεί και παλαιότερα αλλά ας το αναλύσω λίγο καλύτερα.

Η γενιά των online gaming critics ξεκίνησε προφανώς όχι από τα videogames αλλά από το internet. Ναι, μια από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις που διευκόλυνε αρκετά τη ζωή μας είναι η πηγή του κακού (!) –εντάξει υπερβάλλω αλλά έχει μια δόση αλήθειας όμως. Η δυνατότητα του καθένα μας να εκφέρει άποψη δημόσια χάρη σε αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Αλλά ξαναλέω, ο καθένας μας. Ο οποιοσδήποτε. Και συνήθως καταλήγουμε σε μια άποψη με επιχειρήματα και 3.000 από κάτω που λένε τα εσώψυχά τους χωρίς να γνωρίζουν καν το αντικείμενο ή περί τίνος πρόκειται αυτό που σχολιάζουν. Είτε πρόκειται για review (όπως έτυχε σε μένα) είτε για παρουσίαση κάποιου ρεπορτάζ, είτε ακόμη και για το πιο απλό πράγμα που μπορεί να δει κανείς στο web. Φίλη του Omnibot έκανε ένα ρεπορτάζ και αμέσως είδα σχόλια του τύπου “τη κοπέλα γιατί τη βάλατε, δε ξέρει” κτλ. Όλοι από κάπου ξεκινάνε και κάτι τέτοιες συμπεριφορές “cyber bullying” πιστεύω πως επηρεάζουν κάποιους ανθρώπους στα πρώτα τους βήματα.

Μετά από αρκετά χρόνια και άπειρες ώρες ενασχόλησης με τον οnline κόσμο, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων δεν είναι η κριτική, αλλά το θάψιμο! Θάβουν τους πάντες και τα πάντα! Προτιμάνε να κράζουν κάτι παρά να πουν την άποψή τους για κάτι το οποίο τυχαίνει να είναι συνήθως αξιόλογο. Και αναρωτιέμαι, γιατί σπαταλούν τόση ώρα και ασχολούνται με κάτι που κράζουν αντί να ασχοληθούν με κάτι που τους αρέσει; Ελευθερία λόγου έχουμε, δε λέω, αλλά γιατί πρέπει ακόμα και αν δεν τους αρέσει να το κράζουν τόσο άσχημα; Δε γίνεται να είναι πολιτισμένοι; Αμφιβάλλω αν θα είχαν το θάρρος να πουν οτιδήποτε μπροστά σε αυτόν που έγραψε το οποιοδήποτε άρθρο, blog κτλ γιατί όλοι βασίζονται στο γεγονός ότι είναι κάπως πιο απρόσωπο το internet. Δεν υπάρχει όμως λόγος να συμπεριφέρεστε σαν @#%$#!

Για παράδειγμα, αν δεν σας αρέσει ένα videogame, δεν υπάρχει λόγος να γράψετε ότι ο συγκεκριμένος τίτλος είναι χάλια. Μπορείτε απλά να γράψετε ότι προσωπικά δε σας άρεσε, ή ότι το συγκεκριμένο είδος games δεν σας εκφράζει. Και αυτό το λέω γιατί στη τελική είναι η άποψή σας! Παλαιότερα, βασιζόμασταν στα περιοδικά του χώρου και χάρη σε αυτά μαθαίναμε ποιοι τίτλοι άξιζαν τις δραχμές μας (ναι, είμαι τόσο μεγάλος οκ;). Αυτές οι εποχές όμως μας αποχαιρέτησαν καλώς ή κακώς, και τα περιοδικά του χώρου εξαφανίστηκαν καθώς πλέον η εποχή της πληροφορίας έχει εδραιωθεί χάρη στο κυβερνοχώρο. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όποιος γράφει το οτιδήποτε σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι και το σωστό. 

Είναι απλά άποψη. 

Πολλοί έθαψαν το Duke Nukem Forever για τα τεράστια loading times, τα bugs και δε ξέρω και εγώ τι άλλο. Εγώ όμως το απόλαυσα γιατί μου θύμισε το Duke Nukem 3D. Άρα, ποιον θα ακούσετε;

Τον εαυτό σας. 

Και κυρίως, θα πείτε την άποψή σας εφόσον έχετε παίξει το παιχνίδι, και όχι βλέποντας ένα video ή διαβάζοντας άλλο review.

Captain Tsubasa Vol. II: Super Striker

O Tsubasa και οι φίλοι του επέστρεψαν σε ακόμα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ματσάκια στο Captain Tsubasa Vol. II: Super Striker. Ο τίτλος είναι βασισμένος στη θρυλική σειρά anime με θέμα το ποδόσφαιρο και όπως κι ο προκάτοχός του, είναι ένα football RPG. Ναι, καλά διαβάσατε, football RPG. Το sequel ουσιαστικά είναι μια ακριβής μεταφορά του πρώτου τίτλου με τη διαφορά ότι τα γραφικά είναι λίγο ανώτερα και η διάρκεια ακόμα μεγαλύτερη.

Αυτή τη φορά ο Tsubasa και οι συμπαίκτες του συμμετέχουν σε αγώνες ενάντια σε νέες αντίπαλες ομάδες. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος της Tecmo συνεχίζει με στοιχεία από το anime και στη πορεία του θα διαπιστώσετε ότι έχει ομοιότητες με τις τελευταίες season του. Οι παίκτες του Sao Paolo είναι ακόμα οι ίδιοι αρχικά, αλλά στη πορεία θα αρχίσετε να βλέπετε νέα πρόσωπα. Κάθε φορά που ολοκληρώνετε ένα τουρνουά αλλάζετε ομάδα, πράγμα που αποτελεί μια πολύ καλή και ευχάριστη προσθήκη.

Ουσιαστικά, στο πρώτο τουρνουά έχετε τον έλεγχο του Tsubasa και της Sao Paolo. Στη συνέχεια, ελέγχετε την ομάδα Nankatsu η οποία συμμετέχει στο ιαπωνικό τουρνουά. Αφού ολοκληρώσετε κι αυτό, ξαναπαίρνετε τον έλεγχο της ομάδας του Tsubasa με τη διαφορά ότι η δυσκολία έχει ανέβει αρκετά. Στο τέλος μάλιστα αυτού του τουρνουά, αντιμετωπίζετε τους superstar του Ιαπωνικού πρωταθλήματος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι για να τους κερδίσω πρέπει να έπαιξα το λιγότερο 20 ματσάκια και η νίκη μου επιτεύχθηκε με το ζόρι με μόλις ένα γκολ διαφορά! Μπαίνοντας στο τελευταίο τουρνουά, στο οποίο έχετε τον έλεγχο της εθνικής Ιαπωνίας (οι superstar που ανέφερα πιο πάνω), έχετε και τη προσθήκη του Tsubasa. Και αυτό είναι το καλύτερο σημείο του Captain Tsubasa Vol.II: Super Striker. Η ομάδα σας αποτελείται από τους καλύτερους μέσους, αμυντικούς, επιθετικούς και τερματοφύλακες που θα έκαναν σύγχρονους παίκτες όπως τους Messi, Ronaldo και Rooney να αρχίζουν να ψάχνουν για νέο επαγγελματικό προσανατολισμό!

Το gameplay του Captain Tsubasa Vol. II είναι απίστευτο και να φανταστείτε ότι η διάρκειά του είναι όσο ένα μέσο RPG. 

Ο χειρισμός είναι πολύ απλός. Με το σταυρό κατεύθυνσης κινείτε το χαρακτήρα σας και πατώντας το B εμφανίζετε το menu όπου στη συνέχεια επιλέγετε τι θα κάνετε. Αν ο παίκτης που ελέγχετε διαθέτει super moves, τότε κατά τη διάρκεια επιλογής ενός σουτ για παράδειγμα, σας εμφανίζεται η επιπλέον επιλογή για χρήση super-σουτ. Κάθε χαρακτήρας έχει αντοχή η οποία μειώνεται σταδιακά και ακόμα περισσότερο όταν χρησιμοποιείτε ειδικές κινήσεις. Αυτομάτως καταλαβαίνετε ότι δε μπορείτε να χρησιμοποιείτε συνέχεια ειδικές κινήσεις. Αν αδειάσει η αντοχή εντελώς, τότε μπορείτε να εκτελείτε μόνο πάσες οι οποίες μπορεί να μη πάνε ούτε καν στο συμπαίκτη σας. Και να θέλετε να κάνετε τάκλιν, ο αντίπαλος θα σας προσπεράσει σαν για πλάκα. Δεν υπάρχει επιλογή για save αλλά μη στεναχωριέστε, υπάρχουν τα passwords (τα πιο μεγάλα που έχω δει σε videogame για να πω και τη κακία μου) για αποθήκευση της προόδου σας. 

Τα γραφικά του Captain Tsubasa Vol. II είναι ανώτερα από τον προηγούμενο τίτλο. Οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά σχεδιασμένοι και έχουν αυτό το “anime” χαρακτηριστικό πάνω τους. Οι κερκίδες είναι όμορφα σχεδιασμένες και το γρασίδι είναι πιο προσεγμένο. Δεν έχω δει ομορφότερα γραφικά στο Famicom, και χωρίς να θέλω να γίνομαι υπερβολικός, πιστεύω ότι είναι καλύτερα και από την εκδοχή του τίτλου στο Super Famicom!

Γενικά, η παρουσίαση του τίτλου είναι τόσο καλή που θα νιώσετε ότι βλέπετε επεισόδιο της σειράς με τη διαφορά ότι εσείς κάνετε το management της ομάδας. Τα cut-scenes είναι τόσο όμορφα που πραγματικά θα σας εντυπωσιάσουν. Οι super-moves είναι και αυτές με τη σειρά τους χάρμα οφθαλμών και ακόμα και οι πιο δύσπιστοι θα αναρωτηθούν πώς τα κατάφερε η Tecmo και έφτιαξε κάτι τόσο ποιοτικό στο Famicom.

Όσον αφορά τον ήχο, υπάρχουν λίγα themes τα οποία συνοδεύουν τη δράση. Ένα για κάθε ομάδα που ελέγχετε και ένα για τους αντιπάλους σας. Όταν κοντεύει να λήξει ο αγώνας η μουσική γίνεται αγχωτική για να σας κάνει να ιδρώνετε από την αγωνία σας. Τα εφέ είναι αρκετά προσεγμένα και συνοδεύουν άψογα τα τεκταινόμενα αλλά πραγματικά, εάν υπήρχε η δυνατότητα διαλόγου, θα μιλάγαμε για τέχνη! 

Άρα, το Captain Tsubasa Vol. II είναι καλό sequel; Και με το παραπάνω παρακαλώ! Οι developers αφαίρεσαν τα λάθη του original τίτλου και ξόδεψαν αρκετό χρόνο στη βελτίωση του οπτικού τομέα. Πραγματικά, δεν έχετε ξαναδεί κάτι τόσο εντυπωσιακό στην 8-bit era των videogames. Μόλις καταλάβετε γενικά την όλη νοοτροπία που διαθέτει ο τίτλος καθώς και το gameplay του, το οποίο αρχικά μπορεί και να σας μπερδέψει, θα το λατρέψετε. Είναι, για εμένα τουλάχιστον, ένα από τα καλύτερα games του Famicom. Αξίζει να το ψάξετε και να το δοκιμάσετε!

Το Captain Tsubasa Volume II: Super Striker αναπτύχθηκε και κυκλοφόρησε από τη Tecmo στις 20/7/1990 αποκλειστικά για το Famicom (Ιαπωνία). Ο τίτλος έφτασε πολύ αργότερα και σε άλλες χώρες όπως Αμερική, Γαλλία και Αγγλία (μέσω μεταφρασμένων hacks από fans) αλλά εκεί που σημείωσε τεράστια επιτυχία ήταν στις αραβικές χώρες καθώς το anime είχε τεράστιο fanbase. Ο τίτλος μεταφράστηκε σε Captain Majed (الكابتن ماجد‎) και όλοι οι χαρακτήρες και τα κείμενα ήταν στα αραβικά με τέλεια μετάφραση. Κι εμείς ακόμα παλεύουμε για ένα σωστό manual…

Heart of Darkness

Υπήρχε μια περίοδος όπου τα side-scrolling action-adventure games ήταν το κυρίαρχο είδος στα videogames. Τα Another World και Flashback ήταν παραδείγματα προς μίμηση καθώς θεωρούνται τα καλύτερα στο είδος τους. Ναι μεν είναι platformers αλλά έχουν κινηματογραφικότητα που τα έκανε πιο «ώριμα» σε σχέση με άλλα games του είδους. Το Heart of Darkness με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο καθώς θυμίζει έντονα το στυλ που έχουν οι πρόγονοί του. Είναι μικρό σε διάρκεια και ώρες ώρες κουραστικό αλλά έχει αρκετό ενδιαφέρον. Για πάμε να το δούμε με μια πιο retro ματιά.

Το Heart of Darkness βασίζεται σε ένα mix από action-oriented puzzles και puzzle-oriented action. Με άλλα λόγια μπορεί να συγκριθεί αποκλειστικά και μόνο με τα games που ανέφερα παραπάνω. Ο τίτλος αποτελείται από μια σειρά στατικών εικόνων όπου σε κάθε μια πρέπει να λύσετε ένα απλό puzzle ή ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου το οποίο αποτελείται από παραπάνω screens. Τα puzzles συνήθως είναι απλά, π.χ πηδάτε πάνω στη ράχη ενός τέρατος που σκαρφαλώνει για να καταφέρετε να βρείτε ένα τρόπο να ανοίξετε μια πόρτα σε μια προηγούμενη screen ενώ ταυτόχρονα εξοντώνετε εχθρούς. Εύκολο δεν ακούγεται; 

Όπως ανέφερα και στο πρόλογο, ο τίτλος είναι εκνευριστικός. Και το Another World είναι δύσκολο και εκνευριστικό αλλά εδώ με ενόχλησε το γεγονός ότι κολλάς σ’ένα σημείο για ώρα με τα trial & error και αφού καταφέρεις και το περάσεις, χάνεις στην επόμενη screen. Και το θέμα είναι ότι δε με πειράζει αυτό, αλλά να ξαναπεράσω πάλι το σημείο που ασχολήθηκα τόση ώρα –το οποίο ήμουν τυχερός και το πέρασα- με έφτασε στα όρια της τρέλας. Αν δεν έχετε υπομονή, αφήστε το. Γίνομαι γραφικό robot-άκι αλλά αλήθεια, είτε θα το λατρέψετε, είτε θα το μισήσετε.

Αυτό που με εντυπωσίασε όμως ήταν τα περιβάλλοντα του τίτλου. Θυμίζει έντονα ταινίες thriller που πρωταγωνιστούν παιδάκια τα οποία αντιμετωπίζουν τέρατα. Έχετε το ρόλο του Andy, ο οποίος έχασε το σκύλο του κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης. Ο σκύλος για κακή του τύχη τηλεμεταφέρθηκε σε ένα άλλο κόσμο όπου κυριαρχεί το σκότος και οι σκιές. Ο Andy, με τη χρήση ενός περίεργου κράνους που έχει φτιάξει, του παιδικού του πιστολιού που εξαπολύει κεραυνούς και τη χρήση ενός αεροπλάνου (!) θα ξεκινήσει την διάσωση του τριχωτού του φίλου. Εντάξει, η ιστορία δεν είναι τρομερή αλλά το art design είναι φανταστικό. Τα περισσότερα τέρατα που αντιμετωπίζετε θυμίζουν σκιές και είναι κατάμαυρα -ξεχωρίζουν όμως τα πράσινα γυαλιστερά τους μάτια. Άλλοι εχθροί είναι κανονικές σκιές όπου πρέπει να καταστρέψετε τα αντικείμενα που τις δημιουργούν για να τις εξοντώσετε. Έξυπνο game design το οποίο κάνει τη πρόοδο σας σταδιακά προκλητική.

Τα γραφικά είναι πάρα πολύ ωραία αν και θα μπορούσαν με λίγη καλύτερη ανάλυση να γίνουν εξαιρετικά. Τα animations και κάποιες λεπτομέρειες στο background είναι απίστευτα και δένουν αρκετά με την ατμόσφαιρα που επικρατεί στον αφιλόξενο και εχθρικό κόσμο που κινείται ο Andy. O ήχος είναι προσεγμένος με τις φωνές των τεράτων και του πρωταγωνιστή μας να ταιριάζουν με το σύνολο και, που και που, η δραματική μουσική που ακούγεται, είναι δώρο από τη London Philharmonic Symphony.

Αν αφαιρέσετε τη δυσκολία του τίτλου, μένει άλλο ένα μειονέκτημα, το τέλος. Δε θυμίζει ή, καλύτερα, δεν αφήνει την αίσθηση του τέλους. Απλά εκεί που παίζετε, ξαφνικά τελειώνει. Τα cinematics είναι πολύ καλά (για την εποχή τους) και το τελικό cinematic είναι μεγάλο αλλά σας αφήνει με μια απογοήτευση. Αλλά αν έχετε υπομονή, έχει μια έκπληξη μετά τα credits, όπως μας κάνει η Marvel στις ταινίες της (και τελευταία και κάποια videogames).

To Heart of Darkness δεν είναι κακό. Είναι μικρό σε διάρκεια και ολίγον τι σπαστικό αλλά θα σας διασκεδάσει. Όσοι έχετε παίξει τα Flashback και Another World θα νιώσετε σαν στο σπίτι σας αλλά οι υπόλοιποι απλά θα το κρίνετε μέσα σε μερικά λεπτά ενασχόλησης. Εμένα πάντως (και στο κάτω κάτω, blog μου είναι, ότι θέλω λέω) μου άρεσε και με κράτησε μέχρι το απογοητευτικό μεν τέλος. 

Και ο Omni ξέρει τι λέει και τι προτείνει. 

Να τον ακούτε τον Omni.

To Heart of Darkness αναπτύχθηκε από την Amazing Studio και κυκλοφόρησε από την Ocean Software για PlayStation και PC τον Ιούλιο του 1998.

Rumble Roses

To Rumble Roses είναι ένα videogame χωρίς αναστολές. Προκλητικό, τολμηρό και ξεδιάντροπο! Στόχος του είναι να αποδείξει ότι οι γυναίκες είναι sexy και επικίνδυνες, τη στιγμή που οι κάμερες δεν διστάζουν να εστιάζουν σε σημεία που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα videogames. Παράδεισος φετιχιστών; Μάλλον, αν αναλογιστώ ότι τα κορίτσια εδώ ήταν πρωτοπόρα και έπαιρναν διάφορους ρόλους –τουλάχιστον πριν τα dlc του Dead or Alive 5- νοσοκόμα, διαβολογυναίκα, super-hero, cowgirl κ.ά.

 

Πέρα από την έντονη sexy αισθητική του, οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι ένα ψηφιακό έργο τέχνης, αφού κι αυτό με τη σειρά του μεταφέρει το γυναικείο φύλο με τόσο ρεαλισμό σε videogame. Κι έχει επίσης τη τόλμη να προτείνει κάτι διαφορετικό και να υπερασπίζεται την αισθητική του.

 

Ο τίτλος έχει κι άλλα σημεία στα οποία πρέπει να αναφερθώ –εκτός από τα υπέροχα pixel boobs. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιόλογο wrestling game. Δε φτάνει τη σειρά Smackdown! VS Raw αλλά είναι καλύτερο από αυτό που περίμενα όταν το πρωτοξεκίνησα. Το γεγονός ότι βασίζεται στη μηχανή της θρυλικής σειράς wrestling το κάνει ενδιαφέρον, με ποιοτικές μάχες, ποικιλία λαβών και επιθέσεων και λειτουργικό gameplay. Οι αγώνες είναι γρήγοροι, λυσσαλέοι και μόλις εξοικειωθείτε με το χειρισμό θα γίνουν αρκετά πιο βίαιοι.

Τόσο στο single match όσο και στο story mode υπάρχει η απίστευτη αρένα λάσπης όπου δυο πανέμορφα κορίτσια με μπικίνι προσπαθούν να κάνουν ζημιά η μια στην άλλη, με άλλα λόγια δηλαδή, λασπομαχία! Επιπλέον, στο gallery mode μπορείτε  να μπείτε στα αποδυτήρια και να παρακολουθήσετε πως προετοιμάζονται πριν τον αγώνα. Ηδονοβλεψίες μου εσείς!

 

Συμπερασματικά, το Rumble Roses είναι ένα τολμηρό wrestling game που βρίσκεται στα όρια της χυδαιότητας. Δεν είναι Dead or Alive αλλά η αλήθεια είναι ότι πίσω από την άφθονη και καλαίσθητη απεικόνιση των γυναικών, κρύβεται ένα wrestling game που έχει βάθος στο gameplay και ποικιλία επιλογών. 

Το Rumble Roses αναπτύχθηκε από την Yuke's και την Konami Computer Entertainment Tokyo και κυκλοφόρησε από την Konami αποκλειστικά για PlayStation 2 το 2004.

MAME - Ο απόλυτος arcade emulator

Φανταστείτε ένα arcade της χρυσής εποχής των ‘80s. Τι βλέπετε; To Asteroids; Το Pac-Man; To Defender; To Donkey Kong; Τώρα φανταστείτε ότι μπορείτε να τα παίξετε όλα. Σήμερα. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω, απολύτως τίποτα, που να μπορεί να σας γυρίσω πίσω στο χρόνο, στα αθώα παιδικά σας χρόνια όπως κάνει το MAME (Multi Arcade Machine Emulator). Διαθέσιμο σχεδόν για οποιαδήποτε πλατφόρμα, με συνεχόμενο update από εθελοντές (!), δωρεάν και ικανό να σας χαρίσει άπειρες ώρες διασκέδασης με games από όλο τον κόσμο!

Το ΜΑΜΕ λειτουργεί σαν emulator καμπίνας arcade. Λειτουργεί ακριβώς όπως το μηχάνημα με αποτέλεσμα τα games που παίζετε σε αυτό να είναι ακριβώς όπως αυτά που παίζατε μικροί στα ουφάδικα.

Η πρώτη κυκλοφορία του MAME ήταν από τον Nicolas Salmoria, ο οποίος το δημιούργησε με κόπο και αγάπη -έχει γίνει viral τις τελευταίες μέρες αυτό- και συνέχισε να το υποστηρίζει για χρόνια και να διορθώνει ότι ατέλειες υπάρχουν. Το ΜΑΜΕ θεωρείται και είναι ένα από τα πιο διάσημα και επιτυχημένα freeware game systems στο πλανήτη και όχι άδικα. Αν δε με πιστεύετε, επισκεφτείτε τώρα το official site του MAME και κατεβάστε μια κόπια για να το δείτε και μόνοι σας!

Ο παράδεισος του retro gaming στην οθόνη του υπολογιστή σας!

Wild 9

Δε ξέρω πώς και γιατί, αλλά συνήθως το 2D platform genre καταφέρνει και μας εκπλήσσει από το πουθενά με ξαφνικές κυκλοφορίες όπως το Skullmonkeys, Heart of Darkness και Oddworld. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά από τη κυκλοφορία 3D τίτλων στην αγορά, έπρεπε κι αυτά να ακολουθήσουν τον 3D τρόπο.

Η Interplay, γνωστή για το διεστραμμένο χιούμορ και τη φαντασία που διαθέτουν οι τίτλοι της, με εξέπληξε ευχάριστα με τη κυκλοφορία του Wild 9, το οποίο καθυστέρησε αρκετά μέχρι να το δω επιτέλους στα ράφια των καταστημάτων. Όπως και να χει, ο τίτλος ακόμα και σήμερα μου θυμίζει πόσο ωραία και διασκεδαστικά ήταν τα platform games.

To Wild 9 είναι ολίγον τι... κάπως. Η πλοκή ακολουθεί γνωστές οδούς. Είστε ο Wex Major, αρχηγός μιας αντίστασης με τη κωδική ονομασία Wild 9. Αντιστέκεστε ενάντια στον Karn, έναν απαισιότατο τύραννο ο οποίος εξαπέλυσε μια ομάδα από Shocktroopers και κατέστρεψε τη βάση σας και σαν μην έφτανε αυτό, απήγαγε και τους 8 συντρόφους σας. Ο μοναδικός σας φίλος είναι ο B'Angus, ένα περίεργο πλασματάκι το οποίο σας δίνει διάφορα tips κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς σας.  Ο πρωταγωνιστής μας τώρα πρέπει να τους σώσει, να εξοντώσει τον Karn και να προσέξει τα μικρά γλοιώδη πράσινα πλάσματα που τριγυρνούν από δω κι από κει. 

Ενώ τα περισσότερα 2D platform games απαιτούν λίγο παραπάνω ικανότητες πέρα από jump ή/και shooting, το Wild 9 προσθέτει ένα νέο χαρακτηριστικό, το βασανισμό! Μάλιστα, για να λύσετε κάποια puzzles θα χρειαστεί να γίνετε εντελώς κάφρος και να βασανίσετε τους κακόμοιρους εχθρούς σας! Yay!

Το κύριο όπλο σας είναι το Rig, ένα μηχανικό γάντι που έχετε στο χέρι σας. Πατώντας το τετράγωνο, το Rig εξαπολύει μια περίεργη electro-beam την οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για διάφορες ενέργειες. Η πιο συνήθης και ταυτόχρονα πρωτότυπη είναι η αρπαγή διαφόρων εχθρών –θυμίζει έντονα Ghostbusters- και στη συνέχεια το κοπάνημά τους δεξιά και αριστερά μέχρι να εκραγούν. Very nice. Η χαρά βέβαια του συγκεκριμένου τίτλου είναι όταν αρχίζετε να ψάχνετε νέους τρόπους βασανιστηρίων και εξολόθρευσης των αντιπάλων σας. Θα τους κοπανάτε δεξιά και αριστερά ή θα τους πετάξετε στο κενό; Ή μήπως καλύτερα να τους ωθήσετε σε έλικες; Ή θα τους πετάξετε πάνω σε καρφιά για να σχηματίσετε μια γέφυρα και να περάσετε από πάνω τους; 

Εννοείται πως το Rig έχει κι άλλες χρήσεις. Θα το χρησιμοποιήσετε ως γάντζο για να περάσετε απέναντι, θα κουβαλήσετε αντικείμενα για να λύσετε puzzles αλλά να θυμάστε ότι διαθέτει ένα power meter το οποίο μειώνεται όσο το χρησιμοποιείτε αλλά φορτίζει όταν δεν είναι ενεργό. Να δίνετε ιδιαίτερη προσοχή σ’αυτό μη τυχόν και ξεμείνετε σε κάποιο κενό κατά τη διάρκεια ενός άλματος. 

Σε γενικές γραμμές, το gameplay θυμίζει λίγο EarthWorm Jim 2, καθώς κάθε level απαιτεί και διαφορετικές ικανότητες. Υπάρχουν levels όπου κυνηγάτε αντιπάλους με ένα σκάφος τύπου Jet Rider (θρυλικό game κι αυτό) ή πηδάτε από τη κορυφή ενός σωλήνα και προσπαθείτε να αποφύγετε διάφορα εμπόδια μέχρι να εξολοθρεύσετε το boss που σας περιμένει στο τέλος του. Μοιάζουν λίγο εκτός τόπου και χρόνου ώρες ώρες, αλλά δίνουν μια ποικιλία στο gameplay.

Στα γραφικά τώρα. Θεσπέσια. Ο τρόπος που βγαίνει η ακτίνα από το Rig είναι απίστευτος και το animation του Wex και των εχθρών εξαιρετικό. Είναι 2D ο τρόπος που παίζετε καθώς μετακινείτε τον χαρακτήρα σας δεξιά και αριστερά αλλά υπάρχουν στιγμές ψευτο-3D που δίνουν άλλο χαρακτήρα στον οπτικό τομέα. Τα backgrounds είναι προσεγμένα και με αρκετές λεπτομέρειες και τo level design έχει αρκετό ενδιαφέρον.

Αλλά, υπάρχουν όπως πάντα και αρνητικά σημεία όπως παρατήρησε το έμπειρο μωβ μάτι μου –παρόλο που δεν έχω καν ανάλυση mega pixel. Ενώ το Rig είναι διασκεδαστικό και προσθέτει αρκετά στο Wild 9, ο πυρήνας του τίτλου είναι κατά κόρον βασικό platform gaming. Πηδάτε πάνω από αντιπάλους, σε κινούμενες πλατφόρμες και συλλέγετε gears (τα αντίστοιχα Mario coins) για να αποκτήσετε continues και γενικά από ένα σημείο και μετά καταντά επαναλαμβανόμενο, ακόμα και η χρήση του Rig. 

Αυτό όμως που με απογοήτευσε περισσότερο απ’όλα ήταν η έλλειψη FMV. Οι τίτλοι του PSX κυκλοφορούν σε CD, που σημαίνει ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να βάλουν εκπληκτικά FMV’s για να δέσουν την ιστορία και τα levels μεταξύ τους. Χωρίς αυτά, κατάφεραν απλά να μας αφήσουν μπερδεμένους για το τι συμβαίνει και το τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε επίπεδο. Στον ηχητικό τομέα, το soundtrack από τα Tommy Tallarico studios είναι άψογο και τα εφέ του γαντιού και των εκρήξεων είναι αρκετά καλά αλλά θα μπορούσαν σίγουρα να προσθέσουν διάλογο και όχι απλά ένα “Cool!” και “Wex-ellent!” κάθε φορά που αρπάζετε κάποιο power-up. Αν είχε δοθεί μεγαλύτερη προσοχή σε αυτούς τους τομείς, θα μιλάγαμε για αριστούργημα. Να φανταστείτε ότι όταν ολοκλήρωσα το τίτλο, δεν έβγαλα κανένα νόημα στο τέλος που είδα το ένα και μοναδικό FMV διάρκειας 20” (αν θυμάμαι καλά).

Αλλά οκ, δε θα θάψω το τίτλο γι’αυτό. Το Wild 9 έχει πλάκα και αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του. Έχει αρκετά καλά στοιχεία που θα κάνουν ακόμα κι εμένα, ένα αναίσθητο robot, να θέλει να χαμογελάσει.

To Wild 9 σχεδιάστηκε από τον David Perry, αναπτύχθηκε από την Shiny Entertainment και κυκλοφόρησε από την Interplay Entertainment αποκλειστικά για PlayStation το 1998.