Ένα τυπικό shooter που δε κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες να ξεχωρίσει, το Cold Winter μας προσφέρει μια εμπειρία που όλοι μας έχουμε γευτεί πολλές φορές. Τόσο το σενάριο όσο και τα game mechanics που το στηρίζουν, αποπνέουν ένα συναίσθημα επανάληψης στους gamers που όσο ένα βαθμό ενοχλεί. Δεν πρόκειται για κακό τίτλο, μιας και ό,τι κάνει το κάνει σωστά ως ένα βαθμό. Απλά είναι ένα συνηθισμένο videogame, ένα videogame που στα πλαίσια μιας σύγκρισης δε θα έβγαινε εύκολα νικητής, κυρίως όμως γιατί θα επικρατούσαν ηχηρότερα ονόματα με πιθανόν χειρότερο gameplay.
Παραβλέπω κάπως τη συνηθισμένη προσέγγιση και ανακαλύπτω έναν ικανοποιητικό τίτλο, με σφιχτή ροή και καταιγιστική δράση και μια engine που προσφέρει –περιορισμένη και επιλεκτική φυσικά- αλληλεπίδραση με το γύρω περιβάλλον. Μάλιστα έχετε τη δυνατότητα να γυρίσετε ορισμένα αντικείμενα και να τα χρησιμοποιήσετε ως κάλυψη, κάτι όμως που δεν αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμο και ουσιαστικό. Το ίδιο ισχύει και το εχθρικό ΑΙ, μόνο που όταν προσπαθεί να καλυφθεί αυτό δεν είναι απόρροια έξυπνων ρουτινών, αλλά αποτέλεσμα κάποιου scripted event. Γιατί, αναμενόμενα, το ΑΙ, παρά το ότι οι εχθροί κινούνται σε γενικές γραμμές ικανοποιητικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιδιαίτερα εξελιγμένο για την εποχή.
Σε επίπεδο mechanics, το Cold Winter αρκείται στο αναμάσημα ιδεών άλλων τίτλων, ιδέες που ναι μεν έχουν ενσωματωθεί ικανοποιητικά, έχουν όμως χρησιμοποιηθεί πολύ και μπορεί να κουράσουν μερικούς… περίεργους. Η δομή των levels ακολουθεί τη κλασσική συνταγή με γραμμική εξέλιξη και πολλά objectives για να ολοκληρώσετε, τα οποία διαθέτουν κάποια ποικιλία, αλλά σε γενικές γραμμές κινούνται στα αναμενόμενα πλαίσια άλλων FPS.
Speaking technically, έχουμε κάτι σκαμπανεβάσματα. Είπα πριν ότι υπάρχει αλληλεπίδραση με το περιβάλλον αλλά αυτή περιορίζεται σε συγκεκριμένα αντικείμενα, τα οποία μάλιστα δεν έχουν καμία αίσθηση βάρους. Είτε σπρώχνω ένα ολόκληρο κρεβάτι, είτε ένα κιβώτιο, η αίσθηση που έπαιρνα ήταν η ίδια. Από την άλλη, η game engine υποστηρίζει rag doll physics για τους εχθρούς, τα οποία ναι μεν τείνουν στην υπερβολή, αλλά εμπλουτίζονται από ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, όπως τη διαφορετική αντίδραση του εχθρού καθώς τον πυροβολείτε σε διαφορετικά σημεία του σώματός του, καθώς και τη δυνατότητα να τον ακρωτηριάσετε ή και να τον αποκεφαλίσετε με μερικές μονάχα σφαίρες.
ΝΑΙ, ΕΧΕΙ ΒΙΑ.
Αν και δεν είναι ρεαλιστικό, προσφέρει μια αρρωστημένη ικανοποίηση, η οποία αυξάνει στο multiplayer mode το οποίο προσφέρει τόσο online όσο και offline modes που κινούνται στα κλασσικά πλαίσια κι αυτά.
Back to speaking technically (φαίνεται ότι το σπούδασα το αγγλικό, έτσι;), μπορώ να πω ότι τα γραφικά του τίτλου δε συναρπάζουν μιας και αποτελούνται από απλά textures, μέτριο level design και άσχημα μοντέλα χαρακτήρων. Το σκηνικό σώζεται από το σχετικά σταθερό frame rate, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να το χαρακτηρίσει κανείς κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Ο ήχος κυμαίνεται και αυτός στα επίπεδα του ικανοποιητικού, μη προσφέροντας κάτι το ιδιαίτερο. Υπάρχουν αξιοπρεπή voice-overs και καλά ηχητικά εφέ, αλλά τίποτα παραπάνω. Ο χειρισμός είναι μια χαρά και ανταποκρίνεται ακριβώς όπως θα ‘πρεπε, οπότε κι εδώ ικανοποιητικά πράγματα.
Η απροθυμία του Cold Winter να προσφέρει κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα απογοητεύει, κυρίως γιατί ο πυρήνας δείχνει αξιόλογος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο τίτλος είναι κακός. Αν γινόταν προσπάθεια δημιουργίας κάποιας ξεχωριστής ταυτότητας, θα σας έγραφα τώρα για ένα πολύ καλό shooter. Δοκιμάστε το και πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας στη τελική…
To Cold Winter αναπτύχθηκε από τη Swordfish Studios και κυκλοφόρησε από τη Vivendi Universal Games το 2005 αποκλειστικά για το PlayStation 2.
