Παλιές "καλές" goofy εποχές...

Ο περιβόητος νόμος που εξέθεσε τη χώρα μας διεθνώς με το κωδικό 3037 που επέβαλλε τη γενική απαγόρευση των ηλεκτρικών, ηλεκτρομηχανικών και ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τον θυμάστε; 

Πέρα από τη προφανή γελοιότητα του νόμου, ο οποίος θεωρεί παράνομο να παίζεις σε δημόσιο χώρο Pac-Man(!) τίθεται και θέμα παράβασης των ευρωπαϊκών κανόνων. Κι αυτό γιατί το online gaming, που θεωρείται απολύτως νόμιμο σε όλες τις άλλες χώρες της Ε.Ε. στην Ελλάδα μπορούσε να σας δώσει διαβατήριο για τη φυλακή!

Η ελληνική «Τάξη» με τη πρόοδο της ελληνικής «Κοινωνίας της Πληροφορίας» αναδεικνύεται όταν λειτουργούν κανονικά στα Internet Café PCs! Οι Online gamers αντιμετωπίζονταν ως εγκληματίες και διώκονταν, σε αντίθεση με τον παράνομο τζόγο που ανθεί μέχρι και σήμερα στο internet (και όχι μόνο) και διαφημίζεται κανονικότατα σε εφημερίδες, περιοδικά, TV και ραδιόφωνο (μη ξεχάσω και το YouTube και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Εκεί βέβαια τα συμφέροντα προφανώς είναι τρομακτικά μεγαλύτερα και κανείς δεν τολμάει να τα βάλει με τους «Gears of Gambling».

Και να που τελικά ξεχάστηκε. Εκτός απροόπτου…

Όλοι μας αγαπάμε τα videogames και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, ούτε καν αποκλειστικά. Υπάρχουν κι άλλα hobbies όπως και σημαντικότερα πράγματα από το οποιοδήποτε hobby που μπορούμε να αγαπήσουμε. Οικογένεια, ο έρωτάς μας, οι φίλοι μας κ.ο.κ. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει όλοι μας να χαρακτηριζόμαστε από κάποιες ικανότητες για να παίζουμε με όσα αναζητούν τη προσοχή μας. Η απόκτηση ικανότητας θέλει προσπάθεια. 
Η προσπάθεια για να είναι σωστή πρέπει να γίνεται με σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Η Νότιος Κορέα, μια χώρα που έχει το υψηλότερο ποσοστό διείσδυσης στο web και στα smartphones, μάλλον έχει χάσει κάπως τον μπούσουλα, μιας και η εμμονή ενός ζευγαριού με το World of Warcraft κατέληξε στο θάνατο του παιδιού τους που μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί.

Το «ζευγαράκι» συνήθιζε να αφήνει το βρέφος μόνο του στο σπίτι προκειμένου να επισκεφθεί το κοντινότερο internet café για να παίξει κανά δίωρο το αγαπημένο του game. Βέβαια, όπως συμβαίνει συχνά με τον εν λόγω τίτλο, το ζευγάρι ξεχάστηκε και έμεινε 5 ώρες περίπου μακριά από το παιδί. Εντωμεταξύ, το παιδί ήταν εντελώς ελεύθερο να κάνει ό,τι του έρθει με αποτέλεσμα να αρχίσει να καταπίνει διάφορα αντικείμενα και να πνιγεί. Το ζευγάρι φυσικά έμεινε έκπληκτο όταν γύρισε σπίτι και όπως ήταν λογικό, αφού δήλωσαν το περιστατικό συνελήφθησαν για εγκληματική αμέλεια και αποτυχία παροχής γονικής φροντίδας και μέχρι και σήμερα βρίσκονται ακόμα στη φυλακή.

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να αγαπάμε πολύ κάτι αρκεί να μη το κάνουμε αρρωστημένα, αλλά και να μη μπερδεύουμε ανόμοια πράγματα μεταξύ τους όταν ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας.
 Όχι τίποτα άλλο, τα ακούν αυτά και κάποιοι ξεδιάντροποι και κατώτατου IQ με αποτέλεσμα να μας παίρνει η μπάλα και εμάς, τους αθώους gamers. 
Οπότε, keep calm and game on πάντα με μέτρο.

First posted in Gameworld.gr on  13/3/2016

Alien Hominid

Στη βιομηχανία των videogames έχει επικρατήσει μέχρι και σήμερα ένα ατελείωτο κυνήγι τεχνολογίας όπου κάθε τίτλος για να πουλήσει πρέπει να διαθέτει εκπληκτικά γραφικά και νέους πρωτότυπους μηχανισμούς gameplay. Αν είστε αυτής της νοοτροπίας κοιτάξτε αλλού. Το Alien Hominid μπορεί να προκαλέσει χαμόγελα μόνο στους παλιούς του χώρου καθώς αφήνει την αίσθηση της νοσταλγίας και της φρεσκάδας.

Ο τίτλος ξεκίνησε σαν Flash game στο internet και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η ποιότητά του τράβηξε τόσο πολύ κόσμο και έγινε τόσο άμεσα προφανής που δεν άργησε να κάνει το πέρασμά του στο χώρο του μαζικού εμπορίου, ως απάντηση στα tech demos και τις απίστευτες τεχνολογικές και γραφικές προσεγγίσεις που κυριαρχούσαν τότε.

Τι είναι το Alien Hominid; Ένα καθαρόαιμο side scrolling shoot’em up που θυμίζει Contra και Metal Slug αλλά έρχεται να προσθέσει τη δική του πινελιά, τόσο σε επίπεδο αισθητικής όσο και… σεναρίου; 

Είστε ένα μικρό εξωγηινόπουλο που το FBI του πήρε το σκάφος και αυτό το θέλει πίσω. Ξεκινάτε την πορεία σας σκοτώνοντας τα πάντα στο πέρασμά σας, κλέβοντας εχθρικά οχήματα, ενώ υπάρχουν και μακάβριες χιουμοριστικές πινελιές όπως το να ανεβείτε πάνω στους εχθρούς σας και να τους αποκεφαλίσετε τρώγοντας τα κεφάλια τους, να κρυφτείτε μέσα στο έδαφος είτε για να αιφνιδιάσετε, είτε για να αποφύγετε τα εχθρικά πυρά.

Το πακέτο συμπληρώνεται από αστεία και διασκεδαστικά mini-games ενώ ως αυθεντικό και αγνό δείγμα του είδους είναι απίστευτα δύσκολος (στη λαϊκή γνωστός και ως «παλούκι») γεγονός που κάνει τη συνολική 4-ωρη διάρκεια να μη φαντάζει μικρή. Μη ξεχάσω να αναφέρω ότι υπάρχει και co-op, πράγμα που απογειώνει την εμπειρία στα ύψη.

Όταν όλα γύρω δείχνουν πορεία προς ένα τεχνολογικά πλούσιο και συναισθηματικά αποστειρωμένο μέλλον, τίτλοι όπως το Alien Hominid μοιάζουν με μικρά φωτεινά αστέρια σε έναν θαμπό ουρανό. Ποιος θα τα δαμάσει;
Ο Omnibot και οι υπόλοιποι retro-λάγνοι!

To Alien Hominid αναπτύχθηκε από την The Behemoth και κυκλοφόρησε το 2005 από την ZOO Digital Publishing για PlayStation 2 και Xbox. Πιο μετά έγινε port στο Game Boy Advance και αργότερα, το 2007, κυκλοφόρησε και στο Xbox 360 με την ονομασία Alien Hominid HD μέσω του Xbox Live.

Area 51

Όσοι έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς με τις θεωρίες συνωμοσίας που έχουν να κάνουν με την Area 51 εδώ και επτά περίπου δεκαετίες, έφτασαν σε σημείο όπου σίγουρα ξενέρωσαν και δεν θα αρνούνταν την ευκαιρία να μπουν μέσα οπλισμένοι σαν αστακοί και να τινάξουν τα πάντα στον αέρα!

Το Area 51 διαδραματίζεται στην ομώνυμη περιοχή και θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί ενσάρκωση των παραπάνω σκέψεων. Η πλοκή ακολουθεί τη πεπατημένη όπου κάτι έχει πάει στραβά και οι ειδικές ομάδες στέλνονται η μία μετά την άλλη για να ελέγξουν τη κατάσταση. Εδώ έρχεστε εσείς, ο στρατιώτης Ethan Cole (David Duchovny a.k.a. Fox Mulder από τα X-Files) να μαζέψετε τα ασυμάζευτα. Ο Duchovny προφανώς δε πήρε στα σοβαρά την ανάμειξή του στο τίτλο και ενώ γίνεται πανικός και όλοι οι σύντροφοί του κείτονται νεκροί, κάθε του λέξη έχει μια αίσθηση βαρεμάρας. Κι όμως, το άκουσμα της φωνής του διαποτίζει το Area 51 με μια αίσθηση μυστηρίου λόγω της υποσυνείδητης σύνδεσής του με τη γνωστή θρυλική τηλεοπτική σειρά. Και έχουμε και τον Marilyn Manson ο οποίος καταφέρνει και δίνει ένα ξεχωριστό χρώμα στα τεκταινόμενα, βοηθούμενος βέβαια και από τη φύση του χαρακτήρα που υποδύεται, συμβάλλοντας έτσι ακόμα περισσότερο στο ότι παίζετε ένα τίτλο με υψηλά production values.

Όσον αφορά το gameplay, το πρώτο πράγμα που θα ξεχωρίσετε είναι η αίσθηση των όπλων. Σ’ένα πρόχειρο tutorial που θα συναντήσετε στην αρχή, έχετε το μικρό σας περίστροφο σε ετοιμότητα και ετοιμάζεστε να πυροβολήσετε με ακρίβεια την οποία επιτρέπει ο άψογος χειρισμός που διαθέτει ο τίτλος. Αντί όμως για ένα τυπικό «bang-bang» που περιμένετε, θα ακούσετε έναν εκκωφαντικό κρότο, ενώ ταυτόχρονα τα χέρια του Ethan θα τιναχτούν προς τα πίσω. Αυτό θα σας κερδίσει και θα σας προετοιμάσει θετικά για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.
Το Area 51 διαδραματίζεται σε μια υπόγεια μυστική βάση και όχι σε ζούγκλες ή ουτοπίες με αποτέλεσμα το περιβάλλον του να καταλήγει αναγκαστικά κάπως αδιάφορο. Αποτέλεσμα αυτού είναι να κυριαρχούν οι γκρι διάδρομοι, οι πλατφόρμες και οι λαμαρίνες.

Οι εχθροί σας (κακόμοιροι φαντάροι που έχουν μολυνθεί από έναν ιό) είναι μια μίξη από The Flood (Halo) και Doom 3 καθώς οι μαζικές επιθέσεις τους θυμίζουν τις αντίστοιχες των πρώτων ενώ στα πιο μοναχικά και σκοτεινά τμήματα των επιπέδων τα déjà vu από το Doom είναι έντονα. Πολύ καλή η μίμηση από την ομάδα ανάπτυξης καθώς είναι φόρος τιμής από όλα τα επιτυχημένα FPS της εποχής. Η αίσθηση των όπλων, οι γρήγοροι ρυθμοί δράσης καθώς και η ανεπτυγμένη AI ανεβάζουν το τίτλο πάνω από το επίπεδο της μετριότητας και τον καθιστούν αναμφίβολα διασκεδαστικότερο από το αναμενόμενο. Αλλά επειδή δεν είναι όλα τέλεια, η πλήρως απλοϊκή δομή των αποστολών μεταμορφώνουν τα objectives σε προσωρινά εμπόδια για την πρόοδό σας.

Τα πάντα είναι όπως φαίνονται και τίποτα δε πάει πραγματικά στραβά. Το Area 51 δεν είναι το super-duper-FPS όταν υπάρχει αμείλικτος ανταγωνισμός εκεί έξω (ειδικά στο PC). Θα τρομάξετε, θα γελάσετε, δεν απογοητεύει και σίγουρα αποτελεί διασκεδαστική εμπειρία. Ευκαιρία είναι να δείτε και μόνοι σας τι συμβαίνει επιτέλους εκεί μέσα!

To Area 51 αναπτύχθηκε από τη Midway Studios Austin και κυκλοφόρησε το 2005 από τη Midway για PlayStation 2, Xbox και PC.

Burnout Legends

Το γεγονός ότι λατρεύω το Burnout είναι κάτι που δεν μπορώ να αρνηθώ και ούτε πρόκειται. Λογικό λοιπόν να αντιμετωπίζω με θετικά συναισθήματα αυτή τη κυκλοφορία για το PSP. Και το θέμα είναι ότι αυτά τα συναισθήματα μετατράπηκαν αμέσως σε ενθουσιασμό!

Με μια πρώτη ματιά, το Burnout Legends είναι ουσιαστικά μια συλλογή των τριών πρώτων τίτλων της σειράς αλλά με τη προσθήκη μηχανισμών Aftertouch και Takedowns που εισήχθησαν στο τρίτο και κορυφαίο μέρος της σειράς.

Το Legends διαθέτει πίστες και αυτοκίνητα που μας έχει συνηθίσει η σειρά, κάτι που φαινόταν να ζητάει το κοινό. Το Crash Mode είναι κι αυτό εδώ με κάποιες απαραίτητες αλλαγές, καθώς οι developers θεώρησαν απαραίτητο να αφαιρέσουν τα multipliers μιας και όλοι στόχευαν σε αυτά και έχαναν σε αρκετό βαθμό τη συνολική εμπειρία. Φυσικά υπάρχει και το Road Rage mode ενώ αυτό που με εξέπληξε ήταν η επιστροφή του Pursuit mode από το Burnout 2: Point of Impact. Έτσι πλέον δεν θα μπορείτε απλά οδηγώντας ένα περιπολικό να κυνηγάτε έναν εγκληματία, αλλά ο εν λόγω κύριος θα έχει και παρέα που θα προσπαθεί να σας εμποδίσει από το να τον καταστρέψετε.

Εδώ έρχομαι και στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι του τίτλου, μιας και το multiplayer, με παρέα μέσω wi-fi, είναι μια μοναδική εμπειρία. Πρωτότυπο στοιχείο είναι ότι δεν μπορείτε να ξεκλειδώσετε τα πάντα από μια συγκεκριμένη κατηγορία στο single player, αλλά θα πρέπει να παίξετε multiplayer με κάποιον που έχει ξεκλειδώσει κάποιο διαφορετικό όχημα και να τον κερδίσετε σε κάποιο αγώνα προκειμένου να το έχετε πλέον στη διάθεσή σας.

Σε επίπεδα γραφικών και ελέγχου, τα πράγματα είναι ικανοποιητικά. Τα γραφικά είναι λίγο κατώτερα από αυτά της PS2 έκδοσης ενώ ο χειρισμός θυμίζει αυτόν στο Xbox. Το frame rate είναι σταθερό, αν και όχι στα 60 fps, πράγμα όμως που αποτέλεσε στόχο της εταιρείας. Προβλήματα υπάρχουν, όπως το γεγονός ότι το μέγεθος της οθόνης δεν επιτρέπει να δείτε όσο γρήγορα θα θέλατε τα αυτοκίνητα που έρχονται κατά πάνω σας, ενώ σίγουρα χρειαζόταν βελτίωση και το σύστημα χειρισμού όσον αφορά τον αναλογικό μοχλό του PSP. Ο ήχος κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα με τα εφέ των χτυπημάτων κυριολεκτικά να τα «σπάνε» αλλά η αυτούσια σχεδόν μεταφορά του soundtrack από το B3:Takedown εμένα προσωπικά με άφησε αδιάφορο. 

Αυτός ο τίτλος με κράτησε και με διασκέδασε αρκετά καθώς σε handhelds, πριν το PSP, κανένα racing game δε μπορούσε να σε κρατήσει κολλημένο στην οθόνη που κρατάς στα χέρια σου. Μια διασκεδαστική φορητή εμπειρία γεμάτη τρακαρίσματα, δράση και τη μοναδική αίσθηση που μόνο το Burnout μπορεί να προσφέρει.

Το Burnout Legends αναπτύχθηκε από την Criterion και κυκλοφόρησε από την Electronic Arts για PlayStation Portable στις 16 Σεπτεμβρίου 2005 και για Nintendo DS στις 9 Δεκεμβρίου 2005. 

Sword of the Berserk: Guts' Rage

Τα σπαθιά γενικότερα θεωρούνται από τα πιο αγαπημένα όπλα στο χώρο των videogames. Παντοδύναμα ξίφη όπως το Excalibur και το Soul Edge έχουν γράψει τη δική τους ιστορία και τα θυμόμαστε μέχρι και σήμερα. Ακόμη, μια ιστορία δε θεωρείται πλήρης αν ο πρωταγωνιστής δε διαθέτει κάποιου είδους λεπίδα στο οπλοστάσιό του. Έτσι κι εδώ, στο δρόμο που χάραξε ο Conan και ο Lion-O, έχετε το ρόλο του Guts ο οποίος κρατάει το υπερβολικά μεγάλο σπαθί με την ονομασία "Dragon Slayer".

To Sword of the Berserk: Guts' Rage είναι δημιουργία της Eidos και κυκλοφόρησε αποκλειστικά για το Dreamcast. Ο τίτλος διαθέτει ποιότητα και action στιγμές που σίγουρα θα σας κερδίσουν από τη πρώτη στιγμή. Μερικοί ίσως να μη το γνωρίζετε, αλλά το Sword of the Berserk είναι βασισμένο στη γνωστή επιτυχημένη σειρά manga/anime BERSERK του Kentaro Miura. Το Guts' Rage είναι ουσιαστικά ένα side story αυτής της σειράς.

Αυτό που κάνει το τίτλο να ξεχωρίζει από τη πρώτη στιγμή είναι η πλούσια ποσότητα αίματος η οποία λούζει την οθόνη σας. Ακόμη και σήμερα, δε μπορώ να πιστέψω ότι η Eidos δεν είχε νομικά θέματα για τη βία που διέθετε ο τίτλος για εκείνη την εποχή. Δεν σκάνε κεφάλια βέβαια, αλλά κάποιοι άτυχοι εχθροί κόβονται στη μέση. 

Ο κορμός του gameplay βασίζεται στη χρήση του Dragon Slayer, αλλά ο Guts διαθέτει κι άλλα «καλούδια» στο οπλοστάσιό του. Ιπτάμενα στιλέτα για μικρούς χώρους όπου το σπαθί δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί, μια βαλλίστρα που ουσιαστικά κάνει τον ίδιο ρόλο με τα προαναφερθέντα καθώς και χειροβομβίδες για εξόντωση μικρών εχθρικών group είναι στη διάθεσή σας. Αλλά το καλύτερο από όλα αυτά είναι το μικρό κανόνι που έχει ενσωματωμένο ο Guts στο αριστερό του χέρι. Αυτό το «μωρό» μπορεί να στείλει τους αντιπάλους σας για μπεκάτσες!

Καθώς ο Guts αντιμετωπίζει ορδές εχθρών αρχίζει να τσαντίζεται. Λογικό. Κατανοητό. Κι εδώ είναι που έρχεται το berserk meter. Κάθε επιτυχημένο χτύπημα που δίνει ή δέχεται ο Guts αυξάνει αυτό το μετρητή. Όταν γεμίσει για τα καλά, ο Guts μπαίνει σε μια berserker fury κατάσταση, με κόκκινα μάτια για συνοδευτικό. Σ’αυτό το διάστημα είναι άτρωτος και η ταχύτητα και η δύναμή του αυξάνονται. Ότι πρέπει για ένα γρήγορο ξεπάστρεμα των κακόμοιρων αντιπάλων σας!

Και για να υπάρχει και μια επιπλέον ποικιλία, quick time events κανείς; Σε μερικά cut scenes όπως έχουμε δει και σε άλλα games (Shenmue, Dragon’s Lair) πρέπει να πατήσετε τη σωστή στιγμή το σωστό πλήκτρο που σας εμφανίζεται στην οθόνη. Αν δε το πατήσετε σωστά, μην ανησυχείτε, δε χάνετε, αλλά πάτε από μια πιο δύσκολη διαδρομή για να συνεχίσετε το ταξίδι σας.

Και στα γραφικά και στον ήχο, ο τίτλος τα πάει περίφημα. Ομαλά και ποιοτικά animations χωρίς καθόλου slowdown, και πολύ όμορφα textures. Τα levels ώρες ώρες μοιάζουν εντελώς άψυχα, αλλά δεν υπάρχει ίχνος προχειρότητας. Ο ήχος, το soundtrack καθώς και το voice acting είναι από τα καλύτερα που έχουν δει τα retro-μάτια μου στη κονσόλα της Sega. H Eidos έκανε μια σωστή επιλογή γιατί αν ο τίτλος διέθετε κακό voice acting θα είχε χαντακωθεί. Όσοι έχετε δει το anime, θα εκπλαγείτε καθώς η εταιρεία αποφάσισε να κάνει remix το "Forces" από το soundtrack της σειράς BERSERK σαν βασικό theme για το Guts' Rage.
Μιλάμε για high-end production values!

Πέρα από το βασικό story mode έχουμε και μερικά extras τα οποία μπορείτε να ξεκλειδώσετε αφού ολοκληρώσετε το game τα οποία δε προσθέτουν πολύ στη διάρκεια αλλά είναι καλοδεχούμενα. Αυτό όμως που με κέρδισε είναι ότι ο τίτλος δεν είναι μόνο ανελέητο σφάξιμο αλλά ταυτόχρονα και ταινία animation. Οι καλογραμμένοι διάλογοι και η ενδιαφέρουσα ιστορία θα σας καθηλώσουν. Όσοι βέβαια θέλετε να προχωρήσετε απευθείας στη δράση, μάλλον θα εκνευριστείτε καθώς τα cut-scenes είναι μεγάλα σε διάρκεια.

H απλότητα που διαθέτει το Guts' Rage κάνει το τίτλο πιο ευχάριστο και απολαυστικό καθώς δεν χρειάζεστε άπειρες ώρες για να το ολοκληρώσετε. Το κακό είναι ότι θα θέλετε κι άλλο αλλά πιστέψτε με όταν σας λέω ότι μας αρκεί αυτό που μας παρέδωσαν οι δημιουργοί του. 

Πάνω απ’όλα όμως, το Sword of the Berserk: Guts' Rage είναι ένα πολύ καλό και διασκεδαστικό game το οποίο σας ταξιδεύει μακριά από τη πραγματικότητα.
Το ανούσιο hack and slash θα ευχαριστήσει ακόμα και τα πιο «βάρβαρα» gaming μυαλά!

Το Sword of the Berserk: Guts' Rage αναπτύχθηκε από τη Yuke’s και κυκλοφόρησε από την Eidos στις 19 Μαΐου 2000 αποκλειστικά για το Dreamcast.

Fighting Force

To Fighting Force μας ήρθε από τους developers της πασίγνωστης σειράς Tomb Raider. Ο τίτλος φαινόταν ότι πρόκειται να γίνει το απόλυτο 3D beat’m up αλλά ενώ ξεκινάει δυνατά, αρχίζει και πέφτει σιγά σιγά ο έντονος ενθουσιασμός.

Έχετε στη διάθεσή σας τέσσερις χαρακτήρες, ο καθένας με τις ικανότητές του αλλά ουσιαστικά δε πρόκειται να δείτε και τη τεράστια διαφορά. Ναι μεν έχουν διαφορετικές κινήσεις αλλά κάνουν όλες την ίδια ζημιά. Όλα τα κλασσικά κλωτσομπουνίδια είναι εδώ καθώς και special μοναδικές κινήσεις που καταναλώνουν λίγη ποσότητα από τη health bar για να ξεφύγετε από ενα ντου των αντιπάλων σας. Σε γενικές γραμμές, φανταστείτε το gameplay του θρυλικού Final Fight σε 3D περιβάλλον αλλά χωρίς την αίγλη που διέθετε ο τίτλος της Capcom. Το μόνο αρνητικό βέβαια στο 3D χώρο είναι ότι οι εχθροί μπορούν να σας πυροβολούν ακόμα κι όταν είναι off-screen, πράγμα εκνευριστικό.

Στο τομέα των γραφικών, το Fighting Force κάνει καλά τη δουλειά. Οι χαρακτήρες έχουν καλό animation και αρκετές λεπτομέρειες παρόλο που μοιάζουν κάπως τετραγωνισμένοι. Τα backgrounds διαθέτουν βάθος αλλά μοιάζουν ώρες ώρες στατικά. Στο τομέα του ήχου δεν θα βρείτε κάτι ξεχωριστό. Η μουσική και τα εφέ είναι ότι πρέπει με τις φωνές των κακοποιών να καταντούν κάπως γελοίες λες και κάνουν εμετό για ώρες. Δεν είναι κακό όμως, προσθέτει έναν αέρα b-movie ταινίας που δένει άψογα με το όλο concept του τίτλου.

Όσον αφορά το χειρισμό, οι developers της Core έπρεπε να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι τα controllers έχουν εξελιχθεί και έχουν παραπάνω πλήκτρα. Αυτό το αναφέρω γιατί προτίμησαν να κάνουν τους χαρακτήρες να πραγματοποιούν διαφορετικά πράγματα με το ίδιο πλήκτρο. Μεγάλο θέμα είχα με το reverse attack το οποίο ενώ είναι παντελώς άχρηστο λειτουργεί και για throws. Αποτέλεσμα; Θέλω να πιάσω έναν αντίπαλο, και γυρνάω ανάποδα! Για να λέμε την αλήθεια, μπορείτε να ολοκληρώσετε το τίτλο χωρίς πολλά πολλά και μόνο με τη χρήση της βασικής μπουνιάς. Δεν έχει ποικιλία έτσι, αλλά η δουλειά θα γίνει σωστά.

Το τίτλο τον απέκτησα το 1998, και αφού το έβαλα στη κονσόλα, μετά από ένα δίωρο τον είχα ολοκληρώσει. Το έβαλα και στο hard, και πάλι το ίδιο. Άρα, ποια είναι η γνώμη μου;

Αν θέλετε να χαλαρώσετε και να περάσετε την ώρα σας, το Fighting Force θα σας διασκεδάσει. Δεν είναι τίτλος που έφερε επανάσταση, αλλά είναι διασκεδαστικός και μπορείτε να τον ολοκληρώσετε εύκολα στο single player και ακόμα περισσότερο στο two-player mode.

Αν όμως ψάχνετε κάτι που θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον για καιρό, κοιτάξτε αλλού.

Το Fighting Force αναπτύχθηκε από την Core Design και κυκλοφόρησε το 1997 από την Eidos για PlayStation, PC, Super Nintendo και Nintendo 64.

Gradius V

Αυτή τη φορά θα σας παρουσιάσω ένα τίτλο απαλλαγμένο από στολίδια και επιφανειακή λάμψη.
Αν είστε σίγουροι ότι θέλετε να ξοδέψετε χρήματα για ένα τίτλο που είναι στην ουσία πάνω από 20 χρονών keep reading.

Τα κόκκινα μάτια μου καρφώθηκαν στο μικρό διαστημόπλοιο Viper. Ξεχνώντας προσωρινά τον υπόλοιπο κόσμο, πυροβολώ συνεχώς και αλλάζω κατεύθυνση για να αποφύγω τα εχθρικά πυρά. Όπως και σε άλλα games, το Gradius V εφαρμόζει τη φιλοσοφία «αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια, θα χάσεις». Ευτυχώς για μένα, τα μάτια μου δε κλείνουν παρά μόνο αν σβήσει η μπαταρία μου. Σκεφτείτε τα θανατηφόρα χαρακτηριστικά του κλασσικού TimeSplitters με την υπερβολική ταχύτητα της σειράς Burnout και τη χρήση combos του Soul Calibur!

To Gradius V ζητά από εσάς να πυροβολείτε και να παραμείνετε ζωντανοί και αυτό είναι κάπως απαρχαιωμένο για τα σημερινά δεδομένα. Όσοι είναι μεγαλύτερης ηλικίας ή απολαμβάνουν το πρότυπο gameplay περασμένων δεκαετιών, μπορεί και να “κολλήσουν”, ειδάλλως μάλλον δεν θα αντέξετε πολύ αυτό το τίτλο. Η εξαιρετικά υψηλή του δυσκολία ίσως αποθαρρύνει κάποιους από το να επιζητούν περαιτέρω τιμωρία.

Πέρα από αυτά, το Gradius V τα δίνει όλα σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει κάτι νέο. Τα οπλικά σας συστήματα παραμένουν απλά και εδώ χρησιμοποιούνται πολύ καλά. Αυτό οφείλεται στη ποικιλία καθώς κάθε τμήμα των όπλων σας είναι προσαρμόσιμο έτσι ώστε να μπορείτε να διαλέξετε την κατεύθυνση την οποία θα παίρνουν οι ρουκέτες σας ή αν το εφεδρικό σας όπλο θα είναι ένα φλογοβόλο, ένα ισχυρό lazer ή δύο λιγότερο ισχυρά. Επιπλέον, χάρη στον έξυπνο σχεδιασμό των levels που οργανώνει τους εχθρούς στην οθόνη, συγκεκριμένοι συνδυασμοί όπλων είναι πιο αποτελεσματικοί από άλλους σε διαφορετικά σημεία του παιχνιδιού.

Αν καταφέρετε να αντέξετε το φρενήρη ρυθμό που έχει ο τίτλος, τότε η συνεχής επίθεση εναντίον εχθρικών σκαφών προσφέρει συγκινήσεις πέραν του αναμενόμενου. Κάθε σημείο είναι θανατηφόρο και αποπνέει εχθρικότητα, αλλά αυτός είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος για να σώσεις τον κόσμο σε 2D.

To Gradius V αναπτύχθηκε από την Treasure και κυκλοφόρησε από τη Konami το 2004 για PlayStation 2.

Cold Fear

Το Cold Fear διεκδικεί τα πρωτεία μεταφοράς της αίσθησης της ναυτίας στην ψηφιακή πραγματικότητα, απεικονίζοντας με αριστουργηματική ακρίβεια  πώς στριφογυρίζει ένα ολόκληρο πλοίο μέσα στη δίνη ενός τυφώνα.

Η εταιρεία που ανέλαβε την ανάπτυξή του είναι η γαλλική Darkworks, υπεύθυνη για το Alone in the Dark. Αν και η όλη πλοκή του τίτλου περιστρέφεται γύρω από την περιπέτεια ενός πληρώματος πλοίου στην ανοιχτή θάλασσα, τα γαλλόπουλα έκαναν εξαιρετική δουλειά.

Περιττό να σας αναφέρω πως με την όλη αναταραχή και το τρελό κούνημα του πλοίου, το σημάδι σας αχρηστεύεται σε σημείο που δεν καταλαβαίνετε τι είναι αυτό που θέλετε να σκοτώσετε. Υποβρύχια ζόμπι; Βρυκολακοσουπιές; Όπως και να τα πείτε, είναι σίγουρο ότι κάτι κακό κρύβεται στα containers  που βρίσκονται στα αμπάρια του πλοίου. Τα εφέ είναι καταπληκτικά καθώς η βροχή είναι καταρρακτώδης και τα τεράστια κύματα που κοπανάνε χωρίς έλεος  τα πλευρά του πλοίου είναι άκρως ρεαλιστικά. Θυμίζει λίγο την κλασσική σκηνή του MGS2, αλλά με περισσότερα νεκρά ψάρια.

Η κεντρική ιδέα του Cold Fear είναι η σύνθεση των survival-horror στοιχείων με τη δράση σε εναλλασσόμενα περιβάλλοντα. Υπάρχουν κάποιοι παραλληλισμοί με το SOS: Final Escape, ένα τίτλο όπου σεισμοί κατέστρεφαν τα πάντα γύρω από το χαρακτήρα, με κατολισθήσεις και διαδρόμους που πλημμύριζαν στο λεπτό.

Το απρόβλεπτο περιβάλλον αναγκάζει το παίκτη να σκεφτεί ανορθόδοξα και έτσι η πορεία του γίνεται μη γραμμική. Πολλά στοιχεία του περιβάλλοντος μπορούν να χρησιμοποιηθούν με διάφορους τρόπους, όπως τα κιβώτια και οι ηλεκτρικοί μετασχηματιστές.

Το Cold Fear και τα σκηνικά του (ένα πλοίο που κλυδωνίζεται στην κυματώδη θάλασσα) δεν θα σας προκαλέσουν ναυτία. Όπως και να 'χει, μια αναγούλα θα τη νιώσετε ποδοπατώντας αποσυντεθειμένα ζόμπι και προσπαθώντας να ξεφύγετε από μεταλλαγμένα αραχνοκαβούρια που βγάζουν διαπεραστικές στριγκλιές!

Η λέξη "ανησυχητική" είναι πιθανότατα η καταλληλότερη για να περιγράψει κανείς την εισαγωγή σας στο ίδιο το Cold Fear. Αν και τα στοιχεία του τρόμου δεν έρχονται στην επιφάνεια παρά λίγα λεπτά αργότερα, θα νιώσετε αμέσως ανήσυχα καθώς μπαίνετε φαινομενικά σε ένα εγκαταλελειμμένο πλοίο, με στόχο να ανακαλύψετε που στο καλό βρίσκονται οι επιβάτες. Είναι μοναχικά και απόκοσμα, και, αν και υποτίθεται ότι το πλοίο είναι άδειο (spoiler: δεν είναι), νιώθετε ευγνωμοσύνη που είστε οπλισμένοι ένα πιστόλι με laser διόπτρα και ένα αξιόπιστο φακό. Πέρα από αυτά τα "εργαλεία" η μοναδική σας συντροφιά αρχικά είναι ο απόκοσμος ήχος του ανέμου που μαστιγώνει το πλοίο.

Τα εφέ του καιρού είναι εντυπωσιακά. Όταν βρίσκεστε στα έξαλα του σκάφους, η ευθεία σκόπευση είναι αδύνατη εξαιτίας του σκαμπανεβάσματος του πλοίου, αλλά μπορείτε να πιαστείτε από μια κοντινή κουπαστή για να εξασφαλίσετε περισσότερη σταθερότητα. Ένας μετρητής fatigue -πέρα από τη health bar- σας επιτρέπει να τρέξετε γρήγορα για σύντομα χρονικά διαστήματα, πρέπει όμως να προσέχετε να μην κινείστε πολύ γρήγορα, διαφορετικά κινδυνεύετε να γλιστρήσετε στο ολισθηρό κατάστρωμα και να κάνετε τσουλήθρα προς τον πάτο του Ποσειδώνα.

"Είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κινείται πάντα" αλλά κουνάει το γ@μημ@νο πλοίο σταθερά και σύντομα γίνεται ξεκάθαρο ότι χρειάζεται να εγκλιματιστείτε στις συνθήκες προκειμένου να μπορέσετε να εξερευνήσετε το έρημο φαλαινοθηρικό.

Υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα από νεκροζώντανους ναύτες και δριμείες καιρικές συνθήκες. Αυτό που πραγματικά θα σας εντυπωσιάσει είναι ο τρόπος με τον οποίο το Cold Fear συνδυάζει όλα αυτά για να σας χαρίσει μια έντονη ατμόσφαιρα. Κατά τη διάρκεια της περιήγησής σας στο πλοίο θα δυσκολευτείτε αρκετά για να καταλάβετε που τελειώνουν οι κηλίδες αίματος και που ξεκινούν οι λεκέδες της σκουριάς-  κάτι που σας κρατά σίγουρα σε αγωνία καθώς βρίσκεστε σε αναμονή για το τι απόκοσμο πλάσμα σας περιμένει στη γωνία ή κρέμεται από πάνω σας.

Διαθέτει καταπληκτικές σκηνοθετημένες σκηνές δράσης και έχει υπέροχη εμφάνιση με λεπτομερή γραφικά που είναι σχεδόν ισάξια με αυτά των Resident Evil. Η κάμερα περιστασιακά μπερδεύει συνδυάζοντας σταθερές γωνίες με προοπτική όπως το RE4 αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι καταστροφικό. Η πλοκή φτάνει σίγουρα τα όρια του εξωφρενικού αλλά τέτοια πράγματα δεν έχουν πολύ σημασία όταν ο κορμός είναι σχεδόν άρτιος.

Αν αξίζει με ρωτάτε. Η Ubisoft κατάφερε να προετοιμάσει ακραίες καταστάσεις στους ανοιχτούς ωκεανούς με το Cold Fear. Ετοιμαστείτε για μεγάλες (retro) ανατριχίλες!

To Cold Fear αναπτύχθηκε από τη Darkworks και κυκλοφόρησε το 2005 από τη Ubisoft για PlayStation 2, Xbox και PC.

Syberia

Γιατί τα adventure games δεν είναι γραφτό να κάνουν θραύση στις κονσόλες; Σίγουρα δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν θαυμάσει και απολαύσει games όπως το Broken Sword ή το Fahrenheit στις κονσόλες αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα.

Το Syberia πρόκειται για ένα point & click adventure game, δηλαδή ένα game στο οποίο περιπλανιέστε σε διάφορους χώρους, μιλάτε σε ανθρώπους που συναντάτε, βρίσκετε αντικείμενα, μιλάτε ξανά σε μερικούς ανθρώπους και ύστερα πάτε σε άλλη τοποθεσία. Δεν υπάρχει μάχη, ούτε objectives, ούτε καμιά φανταχτερή game engine. Απλά είναι παλιομοδίτικο και δε ντρέπεται καθόλου για αυτό.

Η ιστορία του παιχνιδιού αφορά την δικηγόρο Kate Walker στη προσπάθειά της να κλείσει τη πώληση ενός εργοστάσιου παιχνιδιών. Θα ταξιδέψετε σε Ευρώπη και Ρωσία και θα φτάσετε σε σημείο να αναρωτηθείτε για το τι κάνετε στη ζωή σας! Πέρα από τη βασική ιστορία, η οποία δεν σας εξιτάρει, υπάρχει και ένα sub-story που αφορά τον αρραβωνιαστικό της Kate η οποία διαδραματίζεται μέσω του κινητού της τηλεφώνου.

 

Το ότι το gameplay του είναι παρωχημένο δεν είναι κακό, απλά δεν είναι τόσο μοντέρνο όπως άλλα games της εποχής όπως το Broken Sword: The Sleeping Dragon για παράδειγμα. 

Αν δεν σας αρέσουν games με μεγάλη διάρκεια και οι μακροσκελείς διάλογοι τότε σταματήστε να διαβάζετε αυτό το κείμενο. Αντιθέτως, όσοι λατρεύετε τα adventure games θα αισθανθείτε σαν στο σπίτι σας. Τα κομψά γραφικά και το ποιοτικό animation καθώς και η πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του τίτλου θα σας κερδίσουν.

Το Syberia σχεδιάστηκε από τον Benoît Sokal, αναπτύχθηκε από τη Microïds και κυκλοφόρησε το 2001 από την The Adventure Company για PC, Xbox και PlayStation 2.

Rez

Το γνωρίζει άραγε κανείς σας; Μάλλον όχι. Άρα; Ήρθε η ώρα να σας αναφέρω αυτό το μυστήριο και ταυτόχρονα πρωτότυπο τίτλο.

Το σενάριο του Rez ασχολείται με έναν ιό που βρίσκεται στον κυβερνοχώρο κι εσείς παίρνετε το ρόλο του hacker που προσπαθεί να τον εξαλείψει. Παρ’όλα αυτά, ο τρόπος εξάλειψης δεν είναι άλλος από το ανελέητο shooting σε κάθε level!

Όπως καταλαβαίνετε, το πιο πρωτότυπο στοιχείο του Rez δεν είναι το gun’blazin’ αλλά κυρίως το ότι ο τίτλος δε μοιάζει οπτικά και ακουστικά με οτιδήποτε άλλο έχετε καταπιαστεί στο Dreamcast και στο PlayStation 2. Η παρουσίασή του είναι εξαιρετική, με τα γραφικά φτιαγμένα από απλές γραμμές και σχήματα που διαμορφώνουν ένα ασυνήθιστο σκηνικό. 

Επιπλέον, η μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το gameplay αφού στο ξεκίνημα κάθε επιπέδου ακούτε ένα απλό μουσικό κομμάτι το οποίο γίνεται προοδευτικά πιο σύνθετο. Ουσιαστικά, καθώς προχωράτε δημιουργείτε τη δική σας μουσική συνθέτοντας ήχους ανάλογα με τους εχθρούς που καταστρέφετε, κάνοντας αδύνατη την ολοκλήρωση του παιχνιδιού χωρίς τους κατάλληλους ρυθμούς!

Αν ψάχνετε για κάτι διαφορετικό και με μουσικό background, τότε το Rez έχει τις προϋποθέσεις να σας μαγέψει όσο δε φαντάζεστε.

Το Rez αναπτύχθηκε από τη Sega United Game Artists (πρώην Team Andromeda) και κυκλοφόρησε το 2001 από τη Sega για Dreamcast και ένα χρόνο αργότερα για το PlayStation 2. Το concept και τη παραγωγή ανέλαβε ο Tetsuya Mizuguchi και η εταιρεία του, η Q Entertainment, κυκλοφόρησε το 2008 το Rez HD για το Xbox Live Arcade.