Nightmare Creatures

Μετά από δε ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια κατάφερα και έπαιξα αυτό το cult παιχνίδι του 1997, το θρυλικό Nightmare Creatures.

O τρόμος του Βικτωριανού Λονδίνου κυκλοφόρησε τότε και ήταν ένας action/survivalhorror/hack n' slash τίτλος για το almighty PlayStation o οποίος αργότερα μεταφέρθηκε στα PC αλλά και στο Nintendo 64. Το Nighmare Creatures δημιουργήθηκε από την Kalisto Entertainment και ακόμη και σήμερα αναφέρεται συχνά πυκνά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παίζεται από διάφορους streamers. O κύριος λόγος βέβαια που πετάγεται το όνομά του ξανά και ξανά οφείλεται στο Bloodborne καθώς αρκετοί θεωρούν ότι το συγκεκριμένο διαμάντι του PS4 οφείλει τις ρίζες του στο Nightmare Creatures ή κι ότι παίζει να είναι κάποιο sequel της σειράς. Το Bloodborne βέβαια, παρόλο που το έχω στη κατοχή μου -όπως και άλλα games της Soulsborne επιδημίας- δεν το έχω παίξει καθόλου καθώς πλέον δεν είμαι hardcore όσο παλιά και προτιμώ να διασκεδάζω παρά να βρίζω τα θεία. Όχι ότι και το Nightmare Creatures και το sequel είναι walk in the park αλλά σίγουρα είναι πιο βατά σε σχέση με το Bloodborne.

Η ιστορία μας λαμβάνει μέρος στο 1666 (εντελώς τυχαία :P) με μία μυστηριώδης ομάδα σατανιστών μάγων, αλχημιστών και αποκρυφιστών με το όνομα Brotherhood Of Hecate οι οποίοι έκαναν πειράματα με στόχο να παράγουν ένα ελιξήριο που θα τους πρόσφερε υπερφυσικές δυνάμεις ώστε να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Όπως βέβαια ήταν αναμενόμενο, όταν παίζεις με τη φωτιά αυτή θα σε κάψει θες δε θες. Κι έτσι η αδελφότητα κατέληξε να δημιουργήσει φρικτά τέρατα τα οποία όμως αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν σαν στρατό. Για καλή μας τύχη, ένα από τα μέλη της αδελφότητας, ο Samuel Pepys (ο οποίος βασίζεται σε πραγματική ιστορική προσωπικότητα) άλλαξε γνώμη, και για να αποτρέψει όλο αυτό το χάος έβαλε φωτιά στο αρχηγείο τους, προκαλώντας έτσι την πρώτη μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου.

Πολλά χρόνια αργότερα και για να είμαι πιο συγκεκριμένος, το 1834 αρχίζουν και συμβαίνουν διάφορα εφιαλτικά γεγονότα στον Λονδίνο. Κόσμος άρχισε να μεταλλάσεται σε τρομακτικά πλάσματα, ζόμπι περπατάνε στους δρόμους και όλο το κακό συναπάντημα κυκλοφορεί και σπέρνει πανικό και τρόμο. Όλα αυτά συνδέονται με τον μυστήριο και σίγουρα παλαβό αλχημιστή Adam Crowley (επίσης βασισμένος σε υπαρκτό πρόσωπο, ο Aleister Crowley).

Μέσα σε όλο αυτό τονμ εφιάλτη, ο Ignatius Blackward, ένας ιερέας-πολεμιστής και ειδικός  στον αποκρυφισμό, βρίσκει το χαμένο ημερολόγιο του Samuel Pepys, στο οποίο περιγράφονται με λεπτομέρειες τα απαίσια πειράματα και τα τελετουργικά της αδελφότητας.

Ο Ignatius ζητά την βοήθεια του ανοσιολόγου Dr. Jean Franciscus, ο οποίος ταξιδεύει στο Λονδίνο από την Νέα Ορλεάνη μαζί με την κόρη του Nadia, με σκοπό να βρει την λύση στα τρομερά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο Λονδίνο. Όμως ο γιατρός δολοφονείται και το ημερολόγιο πέφτει στα χέρια του Crowley που το χρησιμοποιεί για να συντάξει τον στρατό των εφιαλτικών πλασμάτων (Nightmare Creatures). Είδατε πώς το έφερα ε; Οπότε ο Ignatius και η Nadia ξεκινάνε για να σταματήσουν το χάος που εξαπολύθηκε και να εκδικηθούν τον Crowley.

Στο παιχνίδι μπορείτε να παίξετε ως Ignatius, ο οποίος χειρίζεται ένα κοντάρι ή ως Nadia που χειρίζεται ένα ξίφος. Ο Ignatius είναι πιο αργός αλλά ισχυρός, ενώ η ευέλικτη Nadia χτυπά πιο γρήγορα, αλλά κάπως πιο light και με μικρότερη εμβέλεια. Θα χρειαστεί να αντιμετωπίσετε ζόμπι, λυκάνθρωπους, μέγαιρες, εφιαλτικούς εχθρούς που θυμίζουν εμφανισιακά τον Hulk, ιπτάμενα Gargoyles και φυσικά κάποια μεγάλα bosses όπως λέει το εγχειρίδιο των videogames.

Το Nightmare Creatures όπως ανέφερα και στην εισαγωγή, ακόμα και στο easy, είναι αρκετά απαιτητικό στις μάχες του, με τον κλασικό κακό χειρισμό εκείνης της περιόδου και την άγαρμπη κάμερα να κάνει τα δικά της κάνοντας ακόμη και κάποια απλά platforming άλματα δύσκολα. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο "εύκολα" αν δεν σκοτώνετε τέρατα, πέφτει η αδρεναλίνη σας, με αποτέλεσμα να πεθαίνετε εξαιτίας ενός ιού του καταραμένου Crowley. Ευτυχώς, υπήρχαν αρκετές μυστικές περιοχές όπου εκτός από power ups μπορούσατε να βρείτε και διάφορα όπλα μιας χρήσης για insta-kill ή attachments για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα.

Για εμένα προσωπικά, το πιο δυνατό χαρτί του παιχνιδιού ήταν η σκοτεινή, γοτθική του ατμόσφαιρα και ο σχεδιασμός των τεράτων  ο οποίος ήταν αρκετά πρωτότυπος για την εποχή του και ταίριαζε απόλυτα με το όλο concept. Αξίζει να το εξαιρετικό, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό soundtrack του Frédéric Motte το οποίο αγκαλιάζειι υπέροχα το όλο σκηνικό, τόσο με τις πιο ambient στιγμές του που θα σας ανατριχιάσουν, όσο και με τα πιο έντονα tracks που παίζουν όταν αντιμετωπίζετε τα boss. Και γιατί όχι, παρακάτω θα σας κάνω και promotion ένα remix κομμάτι που έχει κάνει ο Mr.Dododi βασισμένο στο Whispers του Motte.

Αφήστε να παίζει πίσω και συνεχίστε να διαβάζετε παρακαλώ. Βασικά πατήστε το link έστω. Κρίμα είναι. 

Για το Nightmare Creatures 2 είχα γράψει παλαιότερα και η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά μέτριο και επαναλαμβανόμενο καθώς οι μάχες κρατούσαν περισσότερο απ'όσο χρειάζεται με αποτέλεσμα να έρχεται σύντομα το αίσθημα της βαρεμάρας. Αν είχε την αρχική συνταγή του gameplay κάπως πιο τροποποιημένη θα ήταν σίγουρα καλύτερο. Υπήρχε ένα ακόμα sequel στα σκαριά, το Nightmare Creatures 3: Angel Of Darkness, το οποίο  ακυρώθηκε αλλά και ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε για κινητά το οποίο είχα τη τύχη να παίξω σε ένα Sony Ericcson και ήταν αρκετά καλό.

Με τόσα remasters και remakes πιστεύω πως η Konami (αν έχει ακόμη τα δικαιώματα) θα έπρεπε να ασχοληθεί και να φέρει αυτή τη σειρά στις σύγχρονες κονσόλες όπως και άλλα τόσα franchises. Ίδωμεν...

Prodeus

BOOMER SHOOTER FTW!

Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούσε το ένα FPS μετά το άλλο και τα standard ονόματα που είχαν τρομερή επιτυχία στο παρελθόν είχαν και τώρα. Τίτλοι όπως το Doom και Wolfenstein ήταν οι κορυφαίοι τίτλοι που δήλωσαν το ηχηρό παρόν ακόμα και μετά από σχεδόν 30 χρόνια παρουσίας στη βιομηχανία. Σίγουρα υπήρχαν και άλλες επιλογές όπως Call of Duty, Battlefield και άλλα, αλλά οι single player εμπειρίες που ξεχώριζαν από το σωρό ήταν σίγουρα αυτά τα δυο ηχηρά ονόματα της Bethesda. Προς Θεού, μη με παρεξηγήσετε, υπήρχαν και άλλες όμορφες κυκλοφορίες όπως το Metro Exodus και το Bordelands 3 αλλά δεν είχαν την ίδια βαρύτητα και προϊστορία όπως των προαναφερθέντων.

Καλώς ή κακώς, αρκετοί gamers εκεί έξω -συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου- δεν έχουμε αρκετό χρόνο για να ασχοληθούμε όσο θέλουμε με το αγαπημένο μας χόμπι. Καλή η σειρά Assassins Creed δε λέω, αλλά αν είναι να ανοίγω τη κονσόλα/PC μια φορά τη βδομάδα για μια ώρα περίπου δε θα ξέρω τι μου γίνεται και θα αναρωτιέμαι «Ποιος, πού, γιατί» ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Για αυτό και το τελευταίο διάστημα πιάνω τον εαυτό μου να καταπιάνεται με πιο σύντομες και όχι τόσο περίπλοκες gaming εμπειρίες.

Και τα δυο Doom που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια τα απόλαυσα στο maximum καθώς ήταν πιο arcade σε σχέση με άλλα πιο περίπλοκα και πιο story-based FPS. To Μetroid Prime Remastered για παράδειγμα,μπόρεσα να το απολαύσω καθώς είχα ελεύθερο χρόνο να ασχοληθώ μαζί του. Αλλά σε περίπτωση που έπαιζα μια στο τόσο θα έλεγα απλά «Άντε γεια» όπως ο Τσουκαλάς καθώς δε θα ήξερα πραγματικά τι κάνω, που πάω, τι ομάδα υποστηρίζω, τι είπε η κυρά Δέσποινα και τι έγινε τελοσπάντων στο Wembley. Μπορεί και να πω όμως: “Aπό Καστοριά, ΠΑΟΚ” αν δεν έχω πάρει τα χάπια μου...

Δεν σας αφορά η φαρμακευττική αγωγή μου για τα παραληρήματά μου οπότε να σας υπενθυμίσω ότι το Doom 2016 είχε γίνει δεκτό με απίστευτο ενθουσιασμό και εγώ προσωπικά είχα παραβλέψει συνειδητά κάποια αρνητικά σημεία καθώς ήταν τρομερό το πόσο εθιστικό και διασκεδαστικό ήταν στη τελική. Δοκίμασα στη συνέχεια άλλα υποκατάστατα όπως τη σειρά  Shadow Warrior και Serious Sam αλλά δεν ήταν το ίδιο. Κάτι απουσίαζε. Και από το πουθενά, βγήκε στα προτεινόμενα videos στο Youtube το Prodeus. Έκανα click και αυτό ήταν. Το ήθελα χθες.

ΤΟ ΖΟΥΜΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ

Ελπίζω να μη σας κούρασα με την εισαγωγή και να είστε ακόμα εδώ και να με διαβάζετε. Ωραία, υπέροχα, νιώθω σαν συγγραφέας που ανυπομονεί να βγει το τελευταίο του μυθιστόρημα και άλλα τέτοια συναισθήματα άρχισαν να με περιβάλλουν καθώς ανέλαβα να γράψω αυτές τις γραμμές που διαβάζετε από το κινητό, tablet, laptop ή PC αν είστε πιο hardcore αναγνώστες. Το Prodeus είναι ουσιαστικά ένα καθαρόαιμο shooter που χρειάζεται όποιος απόλαυσε τα τελευταία Doom. H Bounding Box Software βρήκε τη χρυσή τομή μεταξύ κλασικού και μοντέρνου game design καθώς ο συνδυασμός τους έφερε ένα πρωτότυπο και σίγουρα απολαυστικό αποτέλεσμα. Μιλάμε για μια αναχρονιστική πράξη, που συνθέτει παλιές και νέες ιδέες με τρόπο που είναι πάντα συναρπαστικός, περιστασιακά εμπνευσμένος και αψηφά σίγουρα την εύκολη κατηγοριοποίηση.

Στα του στόρι τα πράγματα είναι απλά και χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα επίτηδες γιατί το ζουμί βρίσκετε αλλού. Για τα τυπικά και μόνο θα αναφέρω ότι είστε ένας space marine παγιδευμένος σε έναν άγονο αλλά πλούσιο σε ορυκτά αστεροειδή. Σε αυτόν συνέβη ένας κατακλυσμός ο οποίος οδήγησε σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο δύο υπερδιάστατες φατρίες – η μία αντιπροσωπεύει την τάξη και η άλλη το χάος. Οπότε σκοπός σας είναι να θερίσετε τους πάντες και τα πάντα στο διάβα σας μέχρι να φτάσετε στην πολυπόθητη τελευταία έξοδο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια πιο Splatter εκδοχή από αυτή της Ρίτα Χέιγουορθ. 

Από τη πρώτη ματιά κιόλας θα σας εκπλήξει ο οπτικός τομέας του Prodeus. Τολμώ να πω ότι παίρνει τα 2,5D γραφικά παιχνιδιών των παιχνιδιών που χρησιμοποιούσαν την id-tech ή την Build engine και στη συνέχεια τα εμπλουτίζει με σύγχρονο φωτισμό και τρομερά οπτικά εφέ. Το έδαφος και τα περιβάλλοντα είναι full 3D, ενώ τα αντικείμενα και οι εχθροί παρουσιάζονται με sprites. Είναι πραγματικά πολύ όμορφη εκτέλεση με τα frames σταθερά στα 60 fps. Πραγματική απόλαυση βέβαια είναι να εκτοξεύετε έναν πύραυλο ή να πυροβολείτε ένα εύφλεκτο βαρέλι καθώς η έκρηξη που προκύπτει  φωτίζει την οθόνη σας με μια φλογερή πορτοκαλί λάμψη με αίματα και εντόσθια εχθρών να στάζουν από το ταβάνι και τους τοίχους. 

Η ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΟΥΜΙ

Απ’ότι έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, ειδικά με τη τελευταία πρόταση, το παιχνίδι διαθέτει αρκετή δόση βίας. Ακρωτηριασμοί, πίδακες αίματος, σφαγές, όλα είναι εδώ και προσφέρονται απλόχερα για τη διασκέδασή σας. Μπορώ να το χαρακτηρίσω σαν Splatter Shooter καθώς το αίμα ρέει υπερβολικά άφθονο από τους καημένους εχθρούς που οργώνετε εν ριπή οφθαλμού. Οι χρήστες Switch θα νιώσουν ώρες ώρες ότι παίζουν με μια διαστροφική εκδοχή του Splatoon καθώς αντί για χρώματα χρησιμοποιείτε εντόσθια και σωματικά υγρά για να “βάφετε” επιφάνειες. 

Ευτυχώς όμως που οι developers δε βασίζονταν μόνο σε αυτό για να κυκλοφορήσουν το Prodeus και να ικανοποιήσουν όλους εμάς που επικροτούμε αυτή τη ψεύτικη ψηφιακή βία. Ο τίτλος συνδυάζει την ομαλή και γρήγορη κίνηση του παίκτη με ένα αξιόπιστο οπλοστάσιο που όλο αυτό θυμίζει αρκετά τη συνταγή του Doom του 2016. Η αξιόπιστη καραμπίνα δηλώνει κι αυτή ηχηρό παρών και ικανοποιεί τους fans των FPS, το chaingun θερίζει όπως πρέπει να θερίζει αλλά προσωπικά -και πολυαγαπημένo μου μάλιστα- ήταν το plasma rifle που έχει και lock-on λειτουργία, ότι πρέπει για τεμαχισμό ορδών. Και όλα αυτά πραγματοποιούνται άψογα με το άμεσο και καθωσπρέπει μοντέλο χειρισμού που διαθέτει το παιχνίδι.

Σε υψηλά επίπεδα κινείται και ο ηχητικός τομέας του Prodeus και κυρίως σε ότι έχει να κάνει με το soundtrack. Τα μουσικά θέματά του αποτελούν συνθέσεις του Andrew Hulshult ο οποίος έχει εργαστεί με μεγάλη επιτυχία στα Rad Rodgers και Dusk. Metal και industrial πρωταγωνιστούν στα ηχεία σας και θυμίζουν τα κομμάτια του Mick Gordon αλλά κάπως πιο μελωδικά. Κορυφαία είναι και τα ηχητικά εφέ, καθώς το Prodeus σας δίνει την εντύπωση ότι πράγματι κερνάτε «μολύβι» τους πάντες.

ΛΕΤ ΔΕ ΜΠΟΝΤΙΣ ΧΙΤ ΔΕ ΦΛΟΡ

Πρωτοτυπία στα όπλα δυστυχώς οφείλω να ομολογήσω ότι δεν υπάρχει -με εξαίρεση κανά δυο τα οποία δε θα τα πολυχρησιμοποιήσετε- αλλά και τους εχθρούς σίγουρα τους έχετε ξαναδεί καθώς θυμίζουν παραλλαγές από αυτούς του Doom όπως τα Imps και τα Cacodemons. Και το οφθαλμοφανές είναι ότι όλο το setup γενικά είναι Doom-based  το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό (όπως το Callisto Protocol που ήταν αντίστοιχα ένα Dead Space-based game). Το visual-style και το SPLAT! που συμβαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα του χαρίζουν τη δική του προσωπικότητα αλλά ευτυχώς το level design είναι που κάνει τη διαφορά.

Τα πρώτα επίπεδα είναι απλά και βασικά αλλά στη πορεία  γεμίζουν με εχθρούς από την αρχή και γίνονται απίστευτα έντονα μέχρι το τέλος τους. Έτσι, μέχρι να ολοκληρώσετε το campaign θα παρατηρήσετε ολοένα και πιο έντονες μάχες σε όλο και πιο δημιουργικά επίπεδα. Οι χάρτες του Prodeus συνδυάζουν τους κάπως αφηρημένους λαβύρινθους του Doom με τους πιο απλούς και βατούς χώρους του Half-Life με ονειρικό τρόπο και σας χαρίζουν μια όμορφη περιήγηση καθώς διακοσμείτε βίαια τα πάντα στο πέρασμά σας. H “διακόσμηση” των χώρων θα σας πάρει περίπου 8-10 ώρες στο normal ή στο hard αλλά στις παραπάνω επιλογές δυσκολίας θα βρίζετε μέχρι και τον γνωστό παρουσιαστή που ανακαίνιζε σπίτια στη TV καθώς θα προστεθούν άλλες τόσες ώρες ενασχόλησης.

Αυτό που κάνει το Prodeus όμως να ξεχωρίζει είναι ότι τα levels του περιστρέφονται γύρω από συγκεκριμένους μηχανισμούς ή κάποιο gimmick. Για παράδειγμα, στο επίπεδο "Progenitor" χρησιμοποιούνται έξυπνα κρυμμένα μονοπάτια για να σας δώσουν την αίσθηση ότι ο χώρος μετατοπίζεται συνεχώς γύρω σας. Από την άλλη, στο "Hazard" -το οποίο λαμβάνει χώρα σε ένα φαράγγι με μια λίμνη τοξικής λάσπης- πηδάτε ανάμεσα σε βραχάκια και πλατφόρμες γύρω από τη λίμνη, θα ενεργοποιήσετε διακόπτες οι οποίοι σας επιτρέπουν να ανεβείτε ψηλότερα στο φαράγγι και μόλις φτάσετε στην κορυφή, ένας τελευταίος διακόπτης αποστραγγίζει εντελώς τη λίμνη, αποκαλύπτοντας το δίκτυο των βράχων/πλατφορμών που έχετε χρησιμοποιήσει.

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Εννοείται πως σε κάθε επίπεδο του Prodeus υπάρχουν και τα απαραίτητα και ταυτόχρονα άφθονα μυστικά, που σας ανταμείβουν με Ore, με το οποίο μπορείτε να ψωνίσετε επιπλέον όπλα και αναβαθμίσεις. Τα περισσότερα επίπεδα έχουν τουλάχιστον μισή ντουζίνα μυστικά, μερικά διπλάσια, και το να τριγυρνάτε σνιφάροντας γύρω από τα περιθώρια των χαρτών έχει τη πλάκα του (σ.σ.completionists αναφέρομαι σε σας και μόνο σε εσάς). Ωστόσο, το Prodeus κάνει ένα κρίσιμο κατ’εμέ λάθος σε αυτό το κομμάτι. Πολλά μυστικά απαιτούν το διπλό άλμα για πρόσβαση και δυστυχώς δεν μπορείτε να το ξεκλειδώσετε μέχρι να φτάσετε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του campaign. Έτσι, όπως και κάποια άλλα platform games, το replayability κάποιων levels κρίνεται αναγκαίο για το πολυπόθητο 100% και τα αντίστοιχα trophies/achievements. Αυτό όμως που ουσιαστικά δρα εις βάρους του παιχνιδιού είναι να εντοπίζεις ένα μυστικό και να μην έχεις πρόσβαση σε αυτό λόγω περιορισμού κινήσεων  κι όχι επειδή δεν το βρήκες.

Ακόμη ένα ψεγάδι που φαίνεται όσο περισσότερο προχωράτε στο campaign είναι ότι η απόκτηση όπλων επιβραδύνεται κατακόρυφα και οι νέοι εχθροί που εισάγονται είναι reskin των ίδιων σε γαλάζιες αποχρώσεις. Πιστεύω πως οι developers ή δεν είχαν χρόνο ή δεν είχαν budget και κατέληξαν σε μια τόσο πρόχειρη επιλογή και δεν κατάφεραν να εμπλουτίσουν πλήρως αυτή τη δεύτερη φατρία.

Παρόλα αυτά, το Prodeus είναι το πιο εντυπωσιακό retro FPS που έχω πιάσει στα χέρια μου και πιθανόν το καλύτερο shooter που έχω παίξει από τότε που κυκλοφόρησε το Doom Eternal το 2020. Σίγουρα δεν είναι τέλειο καθώς έχει εμφανέστατα ελλατώματα όσον αφορά τη ποικιλία των εχθρών και των όπλων αλλά το Prodeus αντισταθμίζει τη λιγότερο ριζοσπαστική προσέγγισή του με το καταιγιστικό shooting του, το πρωτότυπο level design του και την άκρως βίαιη αισθητική του. Αν σας άρεσε το Doom Eternal και ψάχνετε υποκατάστατο, το Prodeus μπορεί να δημιουργήσει παρόμοια έντονα συναισθήματα χωρίς να είναι υπερβολικά απαιτητικό και προσφέρει απλόχερα αυτό που υπόσχεται: σπληνάντερα παντού!

Το Prodeus αναπτύχθηκε από τη Bounding Box Software Inc. και κυκλοφόρησε από τη Humble Games για Nintendo Switch. PlayStation 4, Playstation 5, PC, Xbox One και Xbox Series στις 23 Σεπτεμβρίου 2022.

Dino Crisis

Ο κλώνος του Resident Evil είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας στο PlayStation της Sony στις 29 Οκτωβρίου 1999 και ήταν έτη φωτός μακριά από τους τίτλους που ήθελε να ασχοληθεί ο μέσος PC gamer εκείνη την εποχή. Η φράση "εκτός τόπου και χρόνου" μπορεί να επινοήθηκε για τέτοιες περιπτώσεις. Το Dino Crisis όμως δεν είναι κακό και παρόλο που διαθέτει μερικά χτυπητά λάθη, αυτά τα μειονεκτήματα συχνά καλύπτονται από ένα ελκυστικό σενάριο και ρυθμό που θυμίζει B-movie. Mε αφορμή το χαμό που επικρατεί στο internet με μια ομάδα προγραμματιστών που προσπαθούν να το κάνουν remake -γιατί η Capcom σκέφτεται μόνο τρόπους για να φάει τα χρήματά μας- είπα να κάνω ένα retrospective review για το θρυλικό και ταυτόχρονα cult τίτλο.

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν τελευταία στη μυστική στρατιωτική βάση στο νησί Ibis και κυκλοφορούν έντονες φήμες ότι ο υποτιθέμενα νεκρός επιστήμονας Edwark Kirk είναι επικεφαλής ενός περίεργου πειράματος που έχει να κάνει με μια νέα επαναστατική τεχνολογία ενέργειας. Έτσι, μια ομάδα ειδικών πρακτόρων διεισδύει στις εγκαταστάσεις του νησιού και εσείς έχετε στον έλεγχό σας τη Regina, το πιο hot μέλος της ομάδας. Όπως είναι αναμενόμενο σε τίτλους αυτού του είδους κάτι έχει πάει στραβά και τα πράγματα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο της ομάδας. Ο πράκτορας τηλεπικοινωνιών εξαφανίζεται και σας αφήνει αποκομμένους από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς διάφορα ερπετά που τον έσκασαν μάλλον από το Jurassic Park έκαναν ένα μακάβριο τσιμπούσι/πάρτι στη βάση και καταβρόχθισαν ό,τι είχε σφυγμό. Τώρα, σαν Regina πρέπει να ανακαλύψετε τι έχει συμβεί, να εντοπίσετε αυτόν τον μυστηριώδη Kirk και να βγείτε ζωντανοί. Pop corn και αναψυκτικό κανείς; 

Οκ, για μερικούς εκεί έξω αυτά ακούγονται (βασικά διαβάζονται) αρκετά κωμικοτραγικά αλλά μέσα στο περιορισμένο περιεχόμενο του Dino Crisis είναι πειστικά. Η αίσθηση της απομόνωσης καθώς σέρνεστε από ερημωμένους διαδρόμους σε κατεστραμμένα γραφεία φτιάχνει μια τρομακτική ατμόσφαιρα με τον ήχο να προσθέτει extra πόντους στη γενική αίσθηση αναστάτωσης και ανησυχίας. Ο σταθερός παφλασμός των κυμάτων στην κοντινή ακρογιαλιά όταν βρίσκεστε στην πίσω αυλή της βάσης θα σας κάνει σίγουρα να νιώσετε άβολα και όταν βρεθείτε μέσα, ο συνδυασμός του ανατριχιαστικού soundtrack με την απόλυτη ησυχία καθώς και ο αναπάντεχος ήχος ενός ξυσίματος κάποιου ουκ ολίγου μικρού νυχιού στο σκοτάδι θα καταφέρει να σας βάλει στο mood.

Δια χειρός Shinji Mikami, οι κατάλληλες συνθήκες για ένα survival-horror τίτλο είναι αξεπέραστες. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα με το κουτάλι. Μπορεί να πολεμήσετε με κάποιους δεινόσαυρους εκτός οθόνης μερικές φορές, αλλά μερικές δραματικές πινελιές όπως η θρυλική σκηνή με τον T-Rex που σπάει με το κεφάλι του ένα παράθυρο καθώς και κάποιες πιο έμμεσες εκφράσεις, όπως ένας διάδρομος που τον λούζει το σεληνόφως, κάνουν τις fixed γωνίες υποφερτές για τους casual gamers. Σίγουρα, υπάρχουν και κάποια άλλα προβλήματα τα οποία σίγουρα δεν γίνεται να αγνοηθούν.

Παρόλο που το σενάριο ωθεί τη Regina να προχωράει μέσα από επιδέξια τοποθετημένες μάχες και γρίφους, κανένα από αυτά τα δυο στοιχεία δεν είναι το ίδιο ικανοποιητικό όπως αυτά της σειράς Residen Evil. Για να αφανίσετε μια για πάντα όλους αυτούς τους κομψόγναθους και πτεροδάκτυλους, αρκεί να πατάτε βασικά πλήκτρα ενώ οι γρίφοι είναι απλά χάσιμο χρόνου για κάποιον που ξέρει την απάντηση στην ερώτηση "Αν το αυτοκίνητο πιάνει τα 80km/h πόση ώρα χρειάζεται για να φτάσει στα 80km". Όλα αυτά συνήθως ταιριάζουν με τη λογική του Dino Crisis αν και μερικές φορές θα αναρωτηθείτε με το πόσο γελοίο είναι να χρησιμοποιείτε χρωματιστά τουβλάκια για να ευθυγραμμιστούν κάποιοι σωλήνες και ένα σύστημα με keycard που σας λέει πως να σπάσετε τον κώδικά του! Οκιντοκι;! Μυστική βάση με δεινόσαυρους και περίεργα πειράματα αλλά ο μικρός Γιαννάκης που μόλις έμαθε να μιλάει μπήκε μέσα ανενόχλητος...

Στον οπτικό τομέα, η διαφορά από PlayStation σε PC και Dreamcast είναι ελάχιστη με τη μοναδική εμφανή διαφορά στο γεγονός ότι δεν υπάρχει καθόλου pixel-ιασμα στα δυο τελευταία λόγω ιπποδύναμης. Οι χαρακτήρες είναι όμορφα σχεδιασμένοι (για την εποχή) και τα cut-scenes αξιόλογα παρόλο που δεν υπάρχει lip-sync. Τα FMV είναι πανέμορφα και σίγουρα κλέβουν την παράσταση από το πρώτο εισαγωγικό βίντεο. Το κείμενο που εμφανίζεται στο κάτω μέρος της οθόνης μερικές φορές δεν μπορεί να διαβαστεί και τυχαίνει στην οθόνη του χάρτη να είναι κάπως ακαταλαβίστικη που το "S" που υποδεικνύει τα save spots να φαίνεται απλά σαν δυο pixels. Αυτό σίγουρα αποτελεί πρόβλημα ειδικά σε ένα τίτλο αυτού του είδους όπου μπορείτε να σώσετε την πρόοδο σας σε συγκεκριμένα σημεία. Ο χειρισμός δεν είναι καθόλου περίπλοκος καθώς όλες οι κινήσεις πραγματοποιούνται εύκολα με το μόνο μικρό μειονέκτημα ότι από αλλαγή σε αλλαγή των προκαθορισμένων προοπτικών της κάμερας μπορεί να χορέψετε λίγο σαν τον αξέχαστο Michael Jackson.

 In conclusion, το Dino Crisis είναι σίγουρα ένας τίτλος που θα σας χαρίσει μια πολύ καλή εμπειρία η οποία είναι αρκετά εθιστική και αποτελεί ουσιαστικά μια από τις καλύτερες εμφανίσεις δεινοσαύρων στις οθόνες μας.

Το Dino Crisis αναπτύχθηκε και κυκλοφόρησε από την Capcom αρχικά στο PlayStation το 1999 και αργότερα, το 2000 στο Dreamcast και στα PC.

Constantine

Μιας και ο Keanu Reeves είναι της μόδας, θυμήθηκα το Constantine, το videogame που βασίζεται στην ομώνυμη ταινία.

Ο παράδεισος, αν και ασφαλής και χωρίς βασανιστήρια, φαντάζει κάπως... βαρετός. Από την άλλη η κόλαση πονάει αλλά τελικά αποδεικνύεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Ο John Constantine ξέρει πολύ καλά που θέλει να πάει και ο προορισμός του δεν είναι ο διάολος. Άλλωστε έχει ξαναπεράσει από κει.

Ο καθένας σας γεννιέται με κάποιο ταλέντο, από το να γυρίζει τη γλώσσα του ανάποδα μέχρι το να δένει τα κορδόνια του με το ένα χέρι... Το ταλέντο του Constantine είναι ότι μπορεί να βλέπει τους σκοτεινούς δαίμονες που ακροβατούν μεταξύ κόλασης και παραδείσου. Το αποτέλεσμα είναι ότι θέλει πάση θυσία να αποφύγει την κολασμένη πλευρά της μεταθανάτιας ζωής. Δυστυχώς είναι λίγο ευέξαπτος και από τη μια θέλει τον παράδεισο αλλά από την άλλη δεν είναι διατεθειμένος να καλοπιάσει το Θεό για να εξασφαλίσει μια θέση. Η θέα δαιμόνων μπορεί να κλονίσει την πίστη για ένα φιλεύσπλαχνο Υπέρτατο Ον, όμως υπάρχει και το μικροπρόβλημα του προχωρημένου καρκίνου των πνευμόνων... Ο Constantine είναι μανιώδης καπνιστής, αλλά η τύχη φαίνεται ότι του γύρισε την πλάτη.

Κερδίζοντας το ψωμί του ως υπερφυσικός detective, ο Constantine προσεγγίζεται από μια αστυνομικίνα που του ζητάει να ερευνήσει την αυτοκτονία της αδερφής της. Προσθέστε σ'αυτό και την κόλαση και ιδού, χαμός.

Η δράση του Constantine θυμίζει αυτή του Max Payne, με τρέξιμο και πυροβολισμούς. Για τους αυτόχθονες της κολάσεως θα χρειαστείτε ένα μεγαλύτερο οπλοστάσιο. Εδώ θα σας βοηθήσει ο Beeman, ένα τυπάκι οπλισμένο σαν αστακός με gadgets που εξολοθρεύουν δαίμονες. Χάρη σ'αυτόν, ο Constantine θα συγκεντρώσει μια σειρά όπλων κατά τη διάρκεια του gameplay, καθένα από τα οποία καταμαρτυρεί μια χαλαρή εκπροσώπηση του θρησκευτικού σας δόγματος... Πρώτα έχετε την κατάρα των Μαγισσών (Witchers Curse), που μοιάζει με handgun, ενώ υπάρχει και ο Σταυρωτής (Crucifier). Αυτό μοιάζει με αυτόματο, αλλά αυτόματο που εκτοξεύει καρφιά από τα σώματα μαρτύρων! Holy shit! Για να κλείσουμε τριάδα, θα αναφέρω και την "Ιερή καραμπίνα"! Δεν είναι απλή καραμπίνα, αλλά ένα όπλο που ρίχνει πυρά στο σχήμα του σταυρού. Δηλαδή κάθε φορά που πυροβολείτε λέτε και "Καλό Πάσχα";!

Υπάρχουν και πιο κλασσικά όπλα που έχετε συναντήσει στο παρελθόν σε παρόμοιους τίτλους αλλά μη ξεχνάτε ότι ο Constantine έχει και υπερφυσικές ικανότητες. Αυτές θα σας φανούν αρκετά χρήσιμες καθώς για να εξοντώσετε κάποιον δαίμονα δεν χρειάζεται πάντα ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ αλλά μια άλλη διαφορετική χριστιανική αντιμετώπιση. Κάποιοι δαίμονες καταλαμβάνουν τα σώματα των ανθρώπων και θα πρέπει να τους εξορκίσετε. "The power of Christ compells you!" και τα συναφή δηλαδή. Για να πετύχετε τα ξόρκια σας πρέπει να ολοκληρώσετε με επιτυχία τα γνωστά και μη εξαιρετέα QTE's και να το καταφέρετε θα νιώσετε σαν παπάς...

Το Constantine είναι σε μεγάλο βαθμό το game της ταινίας, με cut-scenes που την ακολουθούν πιστά και με πολύ καλή αφήγηση (όχι από τον Keanu, ευτυχώς) που πετυχαίνει να μπάσει τον gamer στο story. Όπως και η ταινία, σε κάποιες φάσεις η εμπειρία γίνεται παθητική. Πολλές ενέργειες είναι αυτόματες π.χ. άλματα, σκαρφάλωμα και σκύψιμο. Η απόπειρα να δοθεί στο τίτλο μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα, το κάνει ακόμα πιο γραμμικό. Για να είμαι ειλικρινής, σαν σύνολο το Constantine πάσχει από τo movie-to-game-syndrome. Υπάρχουν έντονες κάποιες προχειρότητες και προβλήματα όπως σε ένα διάδρομο όπου οι "σωστές" πόρτες ανοίγουν αυτόματα ή όταν κλείνεστε σε μια γωνία, υπάρχει μια ενοχλητική τάση να γίνεται zoom σε 1st person. Αυτό μάλιστα είναι αρκετά ενοχλητικό καθώς ο λόγος για τον οποίο βρίσκεστε εκεί είναι επειδή σας έχουν στριμώξει! Άρα, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε εκείνη τη στιγμή είναι να μειωθεί η ορατότητά σας!

Πέρα απ'όλα αυτά, το Constantine δεν είναι άσχημο. Τα όπλα είναι αρκετά έως πολύ καλά, ενώ η θέα ενός δαίμονα να τινάζεται στον αέρα από μια ριπή σε σχήμα σταυρού ή από "ιερά καρφιά" κάνει τη διαφορά. Τα ξόρκια θα σας φτιάξουν και δένουν ωραία με το πιστολίδι, ειδικά όταν μέσα στο χαμό εξαπολύετε και εκείνο το δύσκολο εξάγωνο. Ένας 3rd person action horror τίτλος με έμφαση στη δράση παρά στην επιβίωση.

Το Constantine αναπτύχθηκε από τη Bits Studios και κυκλοφόρησε από τη SCi Games για PlayStation 2, Xbox και PC στις 4 Μαρτίου 2005.

Πόσο να αντέξει κανείς;

Καλώς ή κακώς έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή όλων μας όπου πρέπει να αποχωριστούμε κάτι. Είτε είναι κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, είτε κάποια αντικείμενο, είτε το οτιδήποτε σίγουρα θα σας στεναχωρήσει (ανάλογα τη περίπτωση βέβαια). Ο λόγος που γράφω αυτό το post είναι επειδή πριν από ένα μήνα περίπου αποφάσισα να σταματήσω να γράφω σε ένα από τα μεγαλύτερα site της χώρας μας. Με πείραξε που τελικά το αποφάσισα και το έκανα αλλά όταν υπάρχουν άλλες προτεραιότητες (και όχι υποχρεώσεις) πρέπει να κοιτάς πάντα τι είναι πιο σημαντικό για σένα. Έτσι, προτίμησα τον χρόνο που διέθετα για το συγκεκριμένο site να τον διαθέσω σε πιο άμεσα και σημαντικά πράγματα τα οποία ένιωθα ότι τα παραμελούσα ενώ δεν έπρεπε. Να φανταστείτε ότι στο blog έχω να γράψω από το 2018 όπου είχα αραιώσει αρκετά τα post λόγω του site.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι θα είμαι 100% ενεργός εδώ όπως στις αρχές αλλά που και που όλο και κάτι θα ποστάρω. Κυρίως retro πράγματα και καταστάσεις οπότε όποιος ενδιαφέρεται ας με ακολουθήσει.

Μπορεί και να ανέβει και κανένα video, u never know...